Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 27

XVI.
MAÐURINN í FYLGD MARGIEAR
Sólargeislarnir skinu inn um gluggatjöld-
in og vöktu Margie; hún var glaðvöknuð
í sömu andrá. Það var einmitt í kvöld,
sem halda átti dansleikinn. Þá átti hún
fyrir höndum að sjá Dan aftur. Hún hafði
ekki séð hann síðan daginn sem hann heim-
sótti hana, en það var ekki honum að
kenna. Hann hafði hringt til hennar á
hverjum degi. Hann hafði sent henni blóm;
spurt hvort hann mætti ekki koma til henn-
ar. En hún hafði hugsað sem svo: „Ég
verð að hugleiða málið vel; ég verð að eiga
viku hlé, til þess að róast og átta mig á
þessu öllu.“ Og nú var vikan liðin — án
þess hún hefði komizt að niðurstöðu. Miklu
fremur fannst henni hún vera óvissari en
áður, — óöruggari en hún hafði verið
kvöldið sem Dan hafði komið inn í líf
hennar öðru sinni. Henni var ljóst, að hann
hafði ennþá mikið að segja fyrir hana. En
í hvert skipti sem hún var að því komin
að hringja til hans og biðja hann að koma,
var eitthvað sem hélt aftur af henni. Var
það óttinn við það, að það sem eitt sinn
hefði gerzt gæti hvenær sem var endur-
tekið sig?
I kvöld myndi hún allavega fá að sjá
hann. 1 kvöld varð hún að gefa honum
ákveðið svar.
Clive hafði sagt, að hann ætlaði að koma
á dansleikinn, ef hann gæti, en hann hafði
einnig sagt, að ef til vill yrði það alls ekki
skemmtilegt þar sem Kitten myndi áreið-
anlega verða til staðar. „Þótt mér sé reynd-
ar sama hvað hún segir. — En þú lofar
að dansa við mig samt sem áður, er það
ekki?“
Innst inni gat hún ekki komizt hjá því
að hugsa um það, að það var annar maður
sem hafði sagzt ætla að koma. En hún vissi
vel, að hann myndi ekki gera það. Hún
hafði vitað það á þeirri stundu sem hann
hafði kvatt hana. öll framkoma hans hafði
greinilega sagt sem svo: „Nú er þetta búið.
Þetta var ágætt í alla staði á meðan það
var, — aðeins ef þér viljið gera yður ljóst,
að það er liðin tíð.“
Hún hafði lokið við að klæða sig um átta-
leytið. Þau þurftu ekki að leggja af stað
fyrr en hálf-níu. Faðir hennar var uppi,
tautandi hálfönuglega yfir því hve erfitt
væri að komast í kjólfötin sem hann var
búinn að eiga frá því hann var ungur og
reyndust honum þrengri og óþægilegri þeim
mun oftar sem hann reyndi að fara í þau.
Hún gekk að glugganum og opnaði hann
til þess að hleypa inn svolitlu af vorloftinu
fyrir utan. Þetta var unaðslegur og kyrr-
látur kvöldtími; bleikur máni óð í hvítum
skýjareifum. Á stöku stað glitti í skæra
smástjörnu. Margie gat ekki stillt sig um
að hugsa til þess, hversu það hefði verið
ánægjulegra, ef hann hefði komið og sótt
hana. Var það stolt hennar sem hafði feng-
ið hana til að segja nei, — eða hafði það
verið veik innri von um það, að einhver
annar yrði til þess að fara með hana á dans-
leikinn?
Nancy rak höfuðið inn úr gættinni. „Á ég
að hringja á bíl, ungfrú Margie? Nei, en
hvað þér lítið dásamlega út!“
Margie gat ekki stillt sig um að brosa.
„Finnst yður það virkilega, Nancy? Það er
fallegt af yður að segja það.“
Bíll kom akandi að uppkeyrslunni og fór
mikinn. Gljáfagur nam hann staðar, ungur
maður steig út; það stirndi á hvítt skyrtu-
brjóst hans er hann gekk rakleitt upp að
húsdyrunum og hringdi bjöllunni.
Margie hraðaði sér frá glugganum. Hún
reyndi hvað hún gat til að vera róleg, en
hjartað barðist í brjósti hennar allt hvað
af tók. Gat það verið. . . . ? Hún hafði ekki
séð vel framan í hann í myrkrinu, en henni
fannst hún þekkja vöxtinn og hreyfing-
arnar.
Það leið góð stund frá hringingunni. —
Hvers vegna fór Nancy ekki til dyra? Þeg-
ar hann loks gekk inn í stofuna til hennar,
hafði henni heppnazt að verða það róleg,
að hún gat sagt nokkurn veginn eðlilega:
„Jæja, svo að þér komuð, samt sem áður?“
„Já, það gerði ég. Bjugguzt þér ekki
við því?“
Hún brosti. „Ég veit það varla. Síðast
þegar ég talaði við yður virtuzt þér varla
vita það sjálfur."
Alek hefði ekki getað útskýrt það fyrir
neinum, sízt af öllu sjálfum sér, hvers vegna
heimilisblaðið
247