Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 30

sé þess vegna sem ég vil fá skilnað? Rétt
eins og þú ert nú orðin ástkona hans
Hún hnykkti til höfði í áttina að Alek. „Þú
neitar því vonandi ekki heldur. Hvers
vegna ættu þeir annars að hafa nokkurn
áhuga á þér þessir tveir menn?“ Með
snöggri hreyfingu hóf hún höndina á loft
og rak Margie svo vel útilátinn löðrung
sem hún hafði afl til.
Alek brá við og gekk milli kvennanna
tveggja.
„Hvernig leyfirðu þér að móðga og slá
væntanlega eiginkonu mína!“ sagði hann
svo hátt, að allir í salnum gátu heyrt.
Kitten hrökklaðist undan, rétt eins og
það hefði verið hún, sem höggið fékk.
„Væntanlega eiginkonu þína?“ Hún
greip andann á lofti, og röddin var furðu
hljómlaus og veik. Hún var náföl í framan.
„Væntanlega eiginkonu þína!“ endurtók
hún, og það var sársauki en ekki reiði,
sem í þetta sinn fékk rödd hennar til að
titra.
í vandræðalegri þögninni, sem þessu
fylgdi, ruddi einn úr fylgdarliði frú Sway-
tþings sér braut þangað sem Kitten stóð,
tók um handlegg hennar og leiddi hana
burt. Hópurinn leystist sundur eins og við
töfraorð, en víðast hvar stakk fólkið sam-
an nefjum og hvislaði hvert að öðru; því
var mjög mikið niðri fyrir.
Náföl í framan, en með roða á vanga
eftir kinnhestinn, sneri Margie sér undan
og fór út um næstu útgöngudyr, róleg og
niðurbeygð.
Henni var alls ekki ljóst, hvert hún ætl-
aði sér að fara. Ýmist fann hún fyrir log-
andi reiði, eða hún var gripin örvæntingu.
Kitten hafði opinberlega lýst því yfir, að
hún væri ekki aðeins ástkona Clives, held-
ur einnig Aleks. f riddaralegri tilraun til
að bjarga mannorði h'ennar hafði Alek gert
heyrinkunnugt, að hún væri væntanleg
eiginkona hans. En einhverra hluta vegna
gramdist henni sú riddaramennska hans.
Henni fannst hún jafnvel enn meira auð-
mýkjandi en allt það, sem Kitten hafði
látið sér um munn fara. Auk þess hafði
hann með yfirlýsingu sinni gert alla að-
stöðu mun erfiðari viðureignar. Annað
hvort varð hún nú að samsinna þeim sögu-
tilbúningi, ellegar hún varð að taka af
skarið og segja sannleikann eins og hann
var: að hún var alls ekki trúlofuð honum
og hafði aldrei verið. En ef hún nú segði
slíkt, þá myndi enginn maður trúa því, að
hún hefði þó ekki verið ástkona hans. öll
Sturton-byggð myndi skemmta sér kon-
unglega á hennar kostnað. Og ekki aðeins
hún sjálf yrði að gjalda þess arna, heldur
og faðir hennar.
Hún hraðaði æ meir göngu sinni, unz
hún var farin að hlaupa við fót. Hún tók
varla eftir því, að hún rak tærnar í, og
heldur ekki að hún festi annan hælinn í
kjólnum, svo að'rifnaði upp í hann. ör-
væntingin flæddi yfir hana, er hún hugsaði
til alls þess, sem komið hafði fyrir síðan
Alek kom; hún hafði verið svo hamingju-
söm, er hann allt í einu stóð inni á stofu-
gólfinu hjá henni, svo hamingjusöm að
hún hafði verið gráti nær af gleði. En nú
iðraðist hún þeirrar gleði, sem hún hafði
leyft sér að finna til við hina óvæntu komu
hans.
Hún komst heim og lét Nancy leiða sig
inn í dagstofuna mótþróalaust. Þar lét hún
fallast í hægindastól og starði sljólega í
aringlæðurnar.
Nancy kom með te til hennar, og hún
drakk það eins og í leiðslu. Hún heyrði
dyrabjöllunni hringt og vissi óðara, að það
var Alek.
Hann var frakkalaus, og svart hár hans
var í óreiðu eftir kvöldkulið.
„Hvað í ósköpunum á að þýða að hlaup-
ast þannig á brott?“ sagði hann. — And-
lit hans var þrútið af gremju. „Finnst
yður ekki, að það hefði verið heiðarlegra
gagnvart mér að vera um kyrrt og horfast
í augu við kringumstæðurnar?“
„En hvernig hefði ég átt að vera kyrr?
Eftir það sem þér sögðuð? Ég--------ég
neyddist til að fara leiðar minnar,“ stam-
aði hún vandræðalega.
„Nei, þess þurftuð þér alls ekki,“ and-
mælti hann. „Eins og þér rukuð á dyr stóð
ég uppi eins og lygalaupur og viðundur.
Þér hefðuð auðvitað átt að vera um kyrrt
og taka þessu öllu eins eðlilega og nokkur
250
HEIMILISBLAÐIÐ