Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 31

kostur var á. Þér hegðuðuð yður eins og
heimskt barn, þegar þér rukuð burt. ör-
lítil heilbrigð skynsemi eða snefill af lífs-
reynslu hefði getað sagt yður það.“
Orð hans hæfðu hana eins og svipuhögg.
Hún vissi, að hann hafði rétt fyrir sér.
Það var barnalegt af henni að stinga af.
En það gerði hana grama að heyra hann
segja það.
„Þér þurftuð þó ekki að segja upp yfir
alla, að við værum trúlofuð,“ sagði hún.
„Ég varð æf af reiði. Auðsjáanlega haldið
þér-------“ og röddin varð æ hvassari —
„að þér hafið komið fjarska riddaralega
fram í tilraun yðar til að bjarga nafni
mínu og æru, en mér fannst þetta bein-
línis frekjulegt af yður og montið. Og ef
þér skylduð halda, að ég sé yður þakklát
fyrir vikið, þá vil ég vekja athygli yðar á
því, að þér hafið á röngu að standa. Ég
er yður ekki hið minnsta þakklát."
„Kannski vilduð þér heldur, að fólk áliti
Kitten hafa á réttu að standa?“ spurði
hann hinn rólegasti.
Litlaust andlit hennar roðnaði skyndi-
lega. Hún þagði við andartak, en svaraði
síðan og reyndi hvað hún gat til þess að
hafa vald yfir rödd sinni: „Já, ég vildi
heldur, að fólk áliti það. Stundum kýs
maður nefniiega heldur að sjá hlutina eins
og þeir eru, hversu óþægilegir sem þeir
kunna að vera, — fram yfir það að finn-
ast maður standa í þakklætisskuld við ein-
hvern sem — sem —“ Röddin brást henni
alveg.
Hann gekk til hennar. Hann var svo
nálægt henni, að hann hefði getað snert
við henni, en þótt hann væri búinn að rétta
höndina í áttina til hennar, lét hann hana
aftur falla máttlausa.
„Þér eigið við, að þér mynduð ekki geta
afborið það að finnast þér standa í þakk-
lætisskuld við mig?“ sagði hann rólega.
„En þér megið ekki taka þetta á þennan
hátt, Margie. Ég mun ætíð vilja geta gert
yður greiða, og það með glöðu geði. Hvað
gerir til þótt fólk haldi, að við séum trú-
lofuð? Þér hafið þó alltaf rétt til að slíta
trúlofuninni hvenær sem yður sýnist."
„Og ef ég skyldi nú vilja slíta henni
þegar í stað?“ spurði hún illgirnislega.
„Þá myndi ég segja, að það væri óvitur-
legt af yður,“ svaraði hann stuttur í spuna.
„Þér eigið heima í litlu þorpi þar sem fólk
er þröngsýnt og hefur allt of mikinn áhuga
á einkamálum hvers annars. Þó að yðar
eigið mannorð skipti yður máske engu,
verðið þér að taka tillit til föður yðar. Ef
þér viljið fara að mínum ráðum, þá látið
þér sem trúlofunin sé í fullu gildi fyrst um
sinn. Ég heiti því að færa mér það ekki í
nyt á nokkurn hátt.“
Enda þótt hann væri rólegur á ytra
borði, var hann enn nokkuð uppnæmur
gagnvart henni. Hún hafði hegðað sér
óleyfilega heimskulega með því að hlaupa
á brott af dansieiknum strax, er hann hafði
lýst því yfir, að þau væru trúlofuð. En
þetta var nú afleiðing þess að leyfa sér að
verða ástfanginn af jafn ungri og óreyndri
stúlku. Maður átti að halla sér að heims-
konum, sem höfðu vit á að bregðast rétti-
lega við erfiðum kringumstæðum og fóru
ekki að beygja af út af hverju sem var.
En þar sem hann sá hana hvar hún sat
í fábrotnum kjólnum og með undarlega
vonlaus svipbrigði, langaði hann — þrátt
fyrir alla gremju sína — til að ganga nær
henni og taka hana í faðm sinn.
„Það sem við þurfum fyrst og fremst
að hugsa um er það, hvað við eigum að
grípa til bragðs í allra nánustu framtíð,"
sagði hann með rödd sem hann varð að
gera harðneskjulegri til þess að bæla hjá
sér þá löngun, sem var í þann veg að ná
tökum á honum. „Að líkindum eruð þér
ekki mjög fús til að fara að mínum ráð-
um eins og komið er, en allavega leyfi ég
mér að fara fram á það, að þér komið
aftur með mér á dansleikinn — það verð-
ur áreiðanlega dansað lengi enn — og þá
verðið þér að reyna að haga yður ekki
aðeins eins og trúlofunin væri staðreynd,
heldur einnig eins og þér væruð hæst-
ánægð með hana. Að sjálfsögðu verður
margt skrafað, — en þetta er þó bezta að-
ferðin til að brjóta á bak aftur allan kjafta-
gang.“
„En kjóllinn minn — sjáið hvernig ég
hef rifið hann,“ sagði hún tvílráð og virti
fyrir sér langa rifuna í þunnu silkinu.
heimilisblaðið
251