Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 12

hann, „allt frá regnkápum og upp í vasa-
klúta.“
„Ég fer að halda það, — enda er yður
það áreiðanlega minnisstætt,“ svaraði ég
æf af illsku.
„Hvernig ætti ég að geta gleymt því?
Það er ekki svo margt, sem drífur á dag-
ana hjá mér. Síðast sem eitthvað kom
minnisstætt fyrir mig, var í sirkus fyrir
tveim árum. Annars er það víst nokkuð
erfitt þetta bólusetningarstarf, sem þér
hafið tekið að yður. Finnst yður ekki held-
ur, að þér ættuð að láta það eiga sig?“
„Finnst yður ekki, að þér ættuð að hugsa
um sjálfan yður?“ hreytti ég í hann á móti.
„Eftir hverju eruð þér að bíða? Af hverju
haldið þér ekki leiðar yðar? Við þurfum
ekki hið minnsta á yður að halda hér!“
„Jú, Canfield þarfnast mín,“ svaraði
hann ofur rólega. „Hann þarf á þvi að
halda, að ég kaupi kálfana hans. Allavega
hefur hann gert boð eftir mér.“
„Hver er hann þessi viðbjóðslegi mað-
ur?“ spurði ég Shep, þegar kúrekinn loks
var horfinn úr augsýn.
„Vitið þér það ekki?“ Shep leit á mig
undrunaraugum. „Þetta er Jack Bryant,
ríkasti nautgripaeigandinn i héraðinu.
Hann hefur tvisvar verið kosinn á fylkis-
þingið fyrir fólkið hér. Hann er mótfram-
bjóðandi Hemingways Murphys við kosn-
ingarnar í næstu viku.“
Þessar upplýsingar gáfu mér þá hug-
mynd að reyna að koma fram hefndum á
þessum viðurstyggilega náunga, sem glápt
hafði á mig lítilsvirðandi sínum Ijósbláu,
djúpu augum. Ég hef aldrei getað þolað
djúp, Ijósblá augu.
Strax sama kvöld vatt ég mér út í kosn-
ingabaráttuna, sem þegar var komin á há-
stig. Ég ók út um allt í fylgd Murphys,
frá einum kosningafundinum á annan og
gerði allt sem ég gat til að styðja framboð
Murphys; ég reyndi að sannfæra fólk um,
að það ætti ekki að senda á þing jafn
ógeðslega persónu og Jack þennan Bry-
ant.------
Kvöldið fyrir kosningadaginn var ég
ásamt Murphy á leið á kosningafund, sem
halda átti í félagsheimili sveitarinnar. Það
var um að gera, að verða fyrri á staðinn,
áður en andstæðingurinn gæti tekið hús-
næðið á leigu. Við vorum komin langleið-
ina, þegar sjö—átta ára gamall drengur
hljóp út á veginn og gaf okkur stöðvun-
ar merki með því að veifa höndunum allt
hvað af tók. Við námum staðar, svo að
söng í bremsunum.
„Ungfrú — ungfrú“ hrópaði hann. —
„Getið þér ekki komið og aðstoðað okkur?
Það er barn heima, sem hefur drukkið
flugnaeitur!"
„Flýttu þér!“ svaraði ég, „og sæktu
lækninn!"
„Pabbi og mamma eru ekki heima. Þau
fóru að heiman í'yrir tveim klukkustund-
um, og þau eru hvergi í nágrenninu."
„En hvers vegna hringið þið ekki?“
„Síminn hjá okkur er bilaður, og það er
enginn heima nema ég og hún Mary vinnu-
kona.“
„Það er sími hjá Anker bónda,“ sagði
þá Murphy við mig. „Væri ekki bezt að þér
yrðuð hér eftir og sæjuð hvað þér gætuð
gert fyrir barnið, á meðan ég ek niður eftir
og hringi í lækninn.“
1 innilegri von um að geta eitthvað gert
fyrir barnið, flýtti ég mér gegnum garðinn
og upp að húsinu, með drenginn á hælun-
um. Ég hitti Mary þá sem áður um getur,
skapilla, taugaóstyrka stúlku, sautján ára
gamla, sem óð um allt með barnið í fang-
inu og þrýsti því að óhreinum bómullar-
kjólnum. Barnið virtist hið rólegasta, ef
tillit er tekið til þess, að það hafði fyrir
skömmu ætlað að fremja sjálfsmorð, óafvit-
andi að vísu.
„Hann gleypti þetta áður en mér tókst
að þrífa það af honum,“ volaði stúlkukind-
in. „Ég rétt sneri við honum baki, og þegar
ég leit við var hann að þamba flugnaeitr-
ið.“ Hún saug upp í nefið og kyssti dreng-
inn á hálsinn með miklum ekka.
Ég tók við barninu, skoðaði augu þess
og tungu og þreifaði á púlsinum.
„Velgið mjólk,“ sagði ég skipandi, „og
kveikið upp í ofninum þeim ama. Er til
nokkur olía í húsinu?" Ég svipaðist um í
þessari kyrrlátu dagstofu, sem innan stund-
ar myndi verða vettvangur mikils harm-
232
HEIMILISBLAÐIÐ