Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 37

Það er komið jólakvöld. I öllu annríkinu fyrir
hátíðina hafa bangsarnir alveg gleymt að kaupa
sér jólatré og nú er það orðið of seint. „Hvað
heldurðu að hin dýrin hugsi, þegar við höfum
ekkert jólatré fyrir þau, eins og við erum vanir",
muldrar Kalli daufur í dálkinn. „Þ-þau ve-verða
mjög vonsvikin", þrumar Palli með grátstafinn í
kverkunum. Það lifnar þó heldur yfir þeim, þegar
þeir finna nóg af jólakertum uppi á háalofti. Þeir
flýta sér niður og opna fyrir dýrunum, sem þeg-
ar biðu við dyrnar. Nú fá þau öll kerti. Siðan er
kveikt á þeim, svo að þau reka vetrarmyrkrið á
brott. Þá hefja dýrin upp raddir sínar og gömlu
jólalögin hljóma á meðan jólasnjórinn fellur
mjúklega til jarðar úti fyrir.
Úff, en sá kuldi. líti er snjór og ís yfir öllu, en
sem betur fer er hlýtt og notalegt í stofunni
þeirra Kalla og Palla. Öll smádýrin hafa fengið
leyfi til að koma inn til þeirra og nú sitja þau
og hafa það notalegt. En ekki var rúm fyrir
filinn, tígrisdýrið og gíraffann. — Þau verða að
standa úti og frjósa í vetrarkuldanum. „Hvað
getum við gert til að hjálpa þeirn?" spyr Palli.
Og Kalli finnur ráð við þessu. „Við látum stóra
málverkið, sem ég málaði af sólinni í sumar,
þegar heitast var, út til þeirra", segir hann. Og
nú sitja fillinn, tigrisdýrið og gíraffinn og horfa
á málverkið af heitri sóiinni og um leið færir
Palli þeim fulla fötu af kamillute, sem þau geta
skipt á milli sín.