Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 25

mig, Clive. Ég er kominn til að spyrja
þig umbúðalausrar spurningar, og ég vænti
þess, að þú gefir mér opið og undandráttar-
laust svar. Hafði Kitten nokkra ástæðu
til að ásaka Margie fyrir eitt eða annað?“
,,Ef það hefur nokkra þýðingu fyrir þig
að vita það úr því sem komið er, get ég
vel sagt þér, að á milii mín og Margiear
hefur aldrei verið annað en gagnkvæm vin-
átta. Heldurðu raunverulega, að hún myndi
nokkru sinni gefa sig að öðru eins og Kitt-
en ber henni á brýn? Og heldurðu, að ég
myndi gera það?“
„Þú varst ástfanginn af henni einu sinni,
og hún af þér,“ mælti Dan uppburðar-
lítill.
„Já, einu sinni var ég ástfanginn af
henni, — en hvort hún var ástfangin af
mér, veit ég ekki. Ég veit samt, að hún
hafði miklar mætur á mér. Og ég held hún
hafi það enn — að minnsta kosti vona ég
það, því að framtíðarinnar vegna —“ Hann
þagnaði.
Dan fór skömmu síðar. Hann var gjör-
samlega ringlaður. Hann varð að geta ver-
ið einn, til þess að átta sig á öllu saman.
En það voru ekki þægilegar hugsanir, sem
ásóttu hann, þegar hann ók áleiðis til Birm-
ingham. Eða hvers vegna hafði hann trú-
að framburði Kittenar í algjörri blindni?
Hann hafði verið flón, erkiflón. Og hvað
átti hann að gera úr því sem komið var?
Heimsækja Margie? Biðja hana um fyrir-
gefningu? Hvernig átti hann að geta það,
eftir allt sem hann hafði sagt við hana?
Var ekki sennilegast, að hún myndi neita
að tala við hann?
Hann var kominn næstum alla leið til
Birmingham, þegar hann sneri bílnum við
og ók allt hvað af tók til Sturton. Hann
ætlaði sér að ná tali af Margie strax í dag.
Hann afbar það ekki að bíða lengur.
Nancy vísaði honum inn í bókaherberg-
ið. Hún virti hann forvitnislega fyrir sér,
en hann var of miður sín og djúpt hugsi
til að veita því eftirtekt. TJtlit hans kom
henni spánskt fyrir sjónir. Hár hans var
í óreiðu, augun blóðhlaupin og andlitið ná-
fölt. Það var líkast því sem hann væri
sterklega undir áhrifum.
„Læknirinn og ungfrú Norman eru ný-
setzt að kvöldverðarborði," sagði hún.
„Þá megið þér ekki ónáða hana,“ svar-
aði hann. „Ég bíð bara, þangað til þau hafa
lokið við að borða.“
En Nancy gat ekki stillt sig um að segja
allt af létta, þegar hún kom inn í borðstof-
una. „Ó, ungfrú Margie,“ stamaði hún.
„Herra Lester er kominn, Ég — ég vísaði
honum inn í bókastofuna. Ég vona, að ég
hafi ekki gert neitt rangt.“
„Lester!“ endurtók Margie. Rödd henn-
ar var næstum hás af undrun.
Strax þegar stúlkan var gengin út úr
borðstofunni, mælti dr. Norman og brosti
við:
„Það mætti ætla, að pilturinn hefði kom-
ið fyrir sig vitinu.“ Svo ýtti hann stól sín-
um frá borðinu. „En hvað um það —“
Hann lauk ekki við setninguna. Margie
sagði ekki orð.
Henni var ekki ljóst, hvernig hún ætti
að taka komu Dans. Hún var með ákafan
hjartslátt, en hún fann ekki fyrir þeirri
ánægju eða gleði sem hún hafði eitt sinn
búizt við að finna.
Hún varð að taka á, áður en hún opn-
aði dyrnar að bókastofunni og gekk inn.
Og þá fór henni líkt og Nancy: útlit Dans
skaut henni nánast skelk í bringu.
„Ó, Margie, hvað það er gott að fá að
sjá þig aftur,“ sagði hann hægt og lágt.
„Þú hefur ekki hugmynd um, hvað gott
það er að fá bara að sjá þig. Ég hef verið
óskaplegur asni —“ Röddin brást honum.
Hann sneri sér undan, eins og hann ætti
bágt með að hafa stjórn á sér.
Hún hljóp til og lagði höndina á hand-
legg hans. „Dan — ó, Dan, þú mátt ekki!“
„Ég veit ég haga mér eins og blábjáni!"
sagði hann æstur. „En ég get ekki ráðið
við mig. Ef þú bara hefðir hugmynd um
það, Margie, hvernig mér hefur iiðið, síð-
an — — það hefur verið sannkallað víti,
Margie. Ég mun aidrei geta fyrirgefið sjálf-
um mér það sem ég hef gert þér og mér
órétt. Og hvernig ætti ég þá að búast við
því, að þú fyrirgæfir mér?“
Það varð löng þögn.
„Margie. Geturðu ekki — heldurðu ekki,
að þú getir fyrirgefið mér?“
heimilisblaðið
245