Heimilisblaðið - 01.01.1979, Page 15

dalnum milli þessara tveggja fjallstinda,
sem gmæfa þarna fyrir handan.“
Curzon kinkaði kolli. „Þakka yður kær-
leSa fyrir.“
Mexíkóbúinn gaf honum leyndardóms-
fullt merki með augnalokunum, eins og
hann ætlaði að segja honum eitthvað, sem
aðrir mættu ekki heyra.
»Já, hvað er það?“ sagði Curzon, tók í
handlegginn á manninum og leiddi hann
iítið eitt burt frá vagninum.
»Þekkið þér Pio Barboza?" spurði mað-
Ul'inn og skotraði augunum til hans í laumi.
Curzon kipraði saman augun, þegar
*atln heyrði þetta afn. Pio Barboza var
^eningi, sem jafn mikið var talað um og
llly da Luz, en hafði þó miklu verra orð
a sér. Barboza var leiðtogi fyrir glæpa-
mannahópi, sem í voru sextíu, studum allt
að tvö hundruð manns. En að dómi al-
’Henningsálitsins var hann glæpamaður af
^ei’stu tegund, í mótsetningu við Ruy da
Uz. sem alltaf var einn á ferli og þekktur
var fyrir riddaralega framkomu. Barboza
Vítr óþrifalegur risi með mikið og kolsvart
’^ningjaskegg, og sá orðrómur gekk um
aan> að ekki væri til það afbrot, sem hann
’emdi ekki, allt frá hænsnaþjófnaði að
■'ai'nbrautarránum, svo að ekki sé nú
j^mnzt á hin meira eða minna andstyggi-
^11 morð, sem hann hafði á samvizkunni.
^ r mótsetningu við Ruy da Luz vildi Bar-
°za ekki einu sinni viðurkenna, að hann
Vseri ræningi. Hann kallaði sig uppreisn-
a}mann og lýsti því yfir, að hann styddi
Seihverja stjórnmálastefnu, sem væri í
dstöðu við lögregluna og önnur yfir-
0 u. Þótt undarlegt megi virðast, létu her-
j ennil’nir hann að mestu leyti óáreittan
ri&snum sínum í fjöllunum, meðan þeir
viðdu tíma sínum og atorku í að eltast
dinn einmana Ruy da Luz.
, ”®g þekki ekki Barboza," sagði Curzon
uæysislega og horfði í spyrjandi andlit
exi’kóbúans.
** E I----
„Þér hafið þó heyrt talað um hann, sen-
or?“
„Jú, ég hef heyrt talað um ruslakompu-
þjóf og hænsnaræningja með mikið og kol-
svart ræningjaskegg."
„Það er hann, sem ég á við,“ sagði ráðs-
maðurinn og kinkaði kolli. „Og það skal
ég segja yður, senor, að í dag sendi Cor-
cuera kapteinn indíánskan hlaupara til
Barboza með sendiboð þess efnis, að tíu
þúsund pesos væri heitið í laun fyrir líf
Ruy da Luz.“
„Einmitt það!“ Curzon lét sem sér þætti
þetta merkilegar upplýsingar. „Haldið þér,
að svona lítil peningaupphæð freisti hins
hrausta Barboza?"
„Hvað lítil peningaupphæð sem væri
mundi freista Barboza,“ svaraði maður-
inn þurrlega. „En það sem meira er um
vert, honum hefur verið heitið, að öll af-
brot sjálfs hans skuli glevmd, ef hann nái
í Ruy da Luz.“
„Kapteinninn er rausnarlegur — það
verð ég að segja,“ svaraði Curzon. „En á
sama stendur mér. Hvar er þessi Barboza
annars nú sem stendur?“
„Að sögn dvelur hann í fylgsnum sín-
um ekki ýkjalangt héðan — þau eru í út-
suður héðan að sjá.“
„Það er gott. Það getur vel verið, að ég
hitti hann — hver veit?“ sagði Curzon
með rólegri röddu.
„Farið þér í þá átt, senor?“
Curzon horfði stundarkorn á manninn.
Hann hafði lesið í litlu, óáreiðanlegu aug-
unum hans, að hann mundi verða jafn-
hrifinn við þann næsta, sem hann talaði
við, væri hann aðeins þeirra skoðunar, að
hann hagnaðist á því. Maðurinn hafði sagt
honum allt, sem hann vissi um Corcuera
og Barboza, og hann mundi alveg tvímæla-
laust vera jafn fús á að segja þessum
tveim mönnum frá fyrirætlunum Ruy da
Luz.
„Þessi vegur þarna til hægri liggur til
Milisblaðið
15