Heimilisblaðið - 01.01.1979, Page 23

hvað blikaði í loftinu, það heyrðist þungt
hlJóð eins og af höggi, og taumarnir duttu
Ur höndunum á múlrekanum. Eitt augna-
hlik riðaði hann, eins og hann mundi detta
fvam yfir sig, en hann gat haldið jafn-
v®ginu og rétti sig aftur upp með blóðið
rennandi niður kinnina og hökuna.
Curzon hafði gripið til riddarabyssu
S1nnar, en hann stillti sig með skynsam-
legri varkárni á úrslitaaugnablikinu. Hann
bafði heyrt hið angistarfulla hróp Herm-
l!1íu, og þegar hann varð þess var, að hún
hiúfraði sig óttaslegin upp að honum,
skildist honum, að þetta voru ekki menn
Ul' liði föður hennar. Skyndilegur grunur
Sagði honum, að ef hann hleypti af einu
einasta skoti, yrði honum svarað með skot-
hl’íð, sem mundi gereyðileggja vagninn og
alla, sem í honum voru.
Meðan Curzon beið í hjálparvana óvissu,
var blys rekið svo að segja framan í hann,
°g hann sá hóp af mönnum, sem allir
störðu á hann. Svo fylgdi þögn, sem þrung-
111 var eftirvæntingu, þar næst hrópaði
eiun mannanna alveg óvænt: „Heilaga
&uðsmóðir — da Luz!“
>,Hvað er þetta?“ spurði ein röddin, sem
Mjómaði eins og þruma í myrkrinu. Helj-
avstór risi nálgaðist og ýtti hinum frá sér
hl1 hægri og vinstri. Hann þreif blys eins
uáungans og veifaði því hátt, og neistarnir
1>uku umhverfis hann. 1 birtunni af blys-
luu athugaði hann þá, sem nýkomnir voru.
„Hvert í heitasta!" hrópaði hann. „Ruy
ha Luz í eigin persónu! Og litla Amor líka!
Sagrado sangre!“
Curzon stóð á fætur í vagninum. Hann
stóð með riddarabyssuna í höndinni og
Vonaði, að aðrir héldu hann vera jafn víg-
veifan og ótrauðan og hann leit út fyrir
ah vera.
„Þér þekkið mig!“ sagði han í kæruleys-
lslegum og rólegum tón. ..Ég get ekki sagt
hað sama um yður. Hverjir eruð þér?“
„Ha?“ Langi sláninn lét sem hann væri
^EIMILISBLAÐIÐ
móðgaður. „Þekkir þú mig ekki?“ Og hann
reigði höfuðið aftur á bak og ræskti sig
með miklu sálfsáliti. ,,Ég er Barboza,"
sagði hann.
Curzon var innanbrjósts eins og hann
hefði fengið fulla vatnsfötu yfir sig. Enda
starði hann mállaus inn í hin köldu, litlu
augu aðkomumannsins, sem horfði á móti
án þess að depla þeim. Af sögunum, sem
hann hafði heyrt af Barboza, hafði hann
hugsað sér hann sem hræðilega gorillu, en
nú sá hann, að raunveruleikinn tók langt
fram fyrri hugmyndum hans. Svona ógur-
legan hafði hann ekki hugsað sér þenna
voðalega þorpara.
Maðurinn var svo stór, að hann gat
starað beint í augun á þeim, sem sátu í
vagninum, án þess að líta upp á við. Hann
var svo sterklega vaxinn, að manni gat
dottið í hug, að hann lyfti vagninum og
sneri honum við, án þess að annar kæmi
nálægt. En samt var eins og allur mátt-
urinn væri í efri hluta líkamans, í háls-
inum, sem var hreinn nautssvíri, og þess-
um löngu handleggjum, en aftur á móti
voru fæturnir hjólbeinóttir og allt of
grannir saman borið við efri hlutann.
Manni fannst æstum ótrúlegt, að þeir gætu
borið alla þyngd líkamans. Hann var í
rauðri silkiskyrtu, háum stígvélum, nær-
skornum reiðbuxum. Og á hinum hrika-
lega haus hafði hann hvítan, silkimjúkan
hatt, sem áreiðanlega var tvöfalt stærri en
stóri hatturinn, sem Ruy da Luz var með.
Sá geysistóri og hræðilegi svipur, sem var
yfir manninum, fullkomnaðist af miklu
skeggi, sem huldi næstum allt andlitið. Það
var heil flatneskja af kolsvörtu hári, sem
breiddist alveg frá augum niður á höku
og vafðist allt upp á við.
Þegar augnaráðið beindist frá Curzon
að ungu stúlkunum tveimur, sem voru í
vagninum, opnaðist munnur hans hægt og
hægt, og í Ijós komu nokkrar tennur —
ef til vill áttu þessir drættir að vera bros.
23
i