Heimilisblaðið - 01.01.1979, Síða 25

^ veita tengdasyni sínum viðeigandi við-
tökur,“ svaraði Curzon kuldalega.
»Hann rýkur upp eins og púðurkerling,
þegar hann fréttir, að hann sé orðinn
tengdapabbi þjóðvegaræningja. Ég vildi
"efa vinstra eyrað á mér til þess að sjá
frá sýn. En hann er því miður ekki heima
Sem stendur.“
»,Það var leiðinlegt. Ég hafði vonað að
hitta hann. Hvert er hann farinn?“ spurði
Curzon rólega.
,,Hann reið héðan í gærdag með nokkr-
mönnum sínum,“ svaraði Barboza
tu’einskilnislega. „Hefði hann verið hérna,
frá hefði ég aldrei árætt að ráðast á óðals-
setrið. Bærinn er vel varínn, þegar Amor
6r heima. En við mættum svo að segja
6ngri mótspyrnu, þegar við komum hérna
1 dag. Við fengum fregnir af því hjá ein-
Urri af njósnurum okkar, að búist væri
Vlð senoritu Amor í kvöld með póstvagn-
mum. Svo bjuggum við út gildru við bæði
hliðin. Það var ætlun okkar að taka ung-
L'úna og hafa hana í haldi hjá okkur, þang-
a^ til faðir hennar borgaði það sem við
heimtuðum. Þú getur vel skilið, að við urð-
Urri mjög undrandi við að sjá, að Ruy da
Luz hafði orðið á undan okkur. Það voru
ríikil vonbrigði fyrir okkur.
>>Ég hef sjálfur verið önnum kafinn
seinni hluta dagsins," sagði Curzon með
■ m3ög kæruleysislegri röddu. „Ég tók póst-
Vagninn.“
»Og báðar ungu stúlkurnar?" spurði
Larboza og lyfti augnabrúnunum tor-
t^’yggnislega.
„Senora da Luz lagði á stað með póst-
Vagninum, hún vissi, að hann mundi verða
stöðvaður,“ laug Curzon. Hann sá fram á,
a® hann varð að gera sögu sína eins senni-
'ega og frekast var hægt, svo að toi*tryggn-
m vaknaði ekki hjá Barboza. „Hún er hug-
rÖkk kona, og hana langaði mjög mikið
til að sjá, hvernig maður hennar leysti
Svona verk af hendi.“
^eimilisblaðið
Skeggjaði þorparinn starði á Hermínu,
og það var aðdáun í litlu, glansandi aug-
unum hans. „Þetta er stórkostlegt,“ sagði
hann hlæjandi. „Það er ættarblóðið! Þú ert
afreksmaður, da Luz, og þú hefur fengið
konu, sem er þér í alla staði samboðin.
Hún er af rétta endanum —
„Glöggskyggn heili og heitt hjarta,“
sagði Curzon og brosti.
„Þú stöðvaðir póstvagninn — einsam-
all?“ spurði Barboza.
„Já — ég hef fjóra hermenn til vitnis
um það,“ hljóðaði raupkennt svarið.
„Og ökumaðurinn þarna — hver er hann
eiginlega ?“
Curzon varð litið á Toomey. Múlrekinn
hafði aftur tekið upp taumana og sat alveg
hreyfingarlaus, bíðandi þess, hvaða rás
viðburðirnir kynnu að taka. Blóðið hafði
runnið niður aðra kinnina á honum, þar
sem einn af þrjótunum hafði hæft hann,
en það þurfti auðsjáanlega meira til að
koma honum úr leiknum. Hann var reiðu-
búinn að byrja á nýjan leik, ef nauðsyn
krefði, en þangað til þar að kæmi, var
hann svo hygginn að bíða rólegur og láta
félaga sinn halda á spilunum.
„Hann var með sem ökumaður í póst-
vaginum,“ sagði Curzon kæruleysislega.
„Nú er hann ökumaður fyrir da Luz.“
Hann lét augnaráð sitt reika yfir auða
svæðið og virti fyrir sér lágar útbygging-
arnar, sem voru í kringum það. Á aðra
hönd var aðalbyggingin. „Ég hef aldrei
komið hingað áður,“ sagði hann, „en ég
hef heyrt sagt, að hér muni vera mikið
um auðæfi.“
Barboza svaraði með því að yppta hin-
um geysistóru öxlum sínum.
„Það eru auðvitað silfurmunir og
skrautgripir og þess konar dót,“ sagði
hann. „En við fundum svo að segja ekkert
af peningum. Fyrir mig og mína hundr-
að hungruðu menn var þetta mjög léleg-
ur fengur.“ Hann hallaði höfðinu lítið eitt
25