Jólabók Bjarma - 24.12.1912, Blaðsíða 31

31
bústað hennar. Hún sá. ekkert, nema föla
og magra barnsandlitið, hún hlustaði ekki
eftir öðru en veika andardrættinum, sem
blakti eins og skar f vindi.
Hún var búin að sitja og horfa og hlusta
svo lengi, svo lengi, og kraftar hennar
þverruðu óðum. Þreytan var í þann veg-
inn að yfirbuga hana; en hver átti þá að
rétta litla barninu hennar hjálparhönd.
Loks kom henni ráð í hug. Það var
svo ömurlegt að vera ein alla tíð, ein hjá
dauðvona barni, en sérstaklega reis henni
hugur við því að vaka ein jólanóttina, og
hún sendi Þóru vinstúlku sinni fáeinar línur,
og bað hana að vaka með sér. En á eftir
fanst henni það óhugsandi, að Þóra fórn-
aði þannig jólagleði sinni, og þó að von-
in hvíslaði því að henni, að Þóra mundi
gjöra það, þá var efinn að altaf að reyna
að gjöra út af við þá von.
En því lengur sem leið fram undir kveld-
ið, því minni líkur virtust henni vera til
þess að Þóra kærni, en því sárar og átak-
anlegar fann hún þá til þess, hve örmagna
og þreytt hún var. Og hún spenti greipar
þar sem hún sat við barnsrúmið, og með
hrynjandi tár um vanga, bað hún guð um
að senda sér hvíld, — hvíld því hún væri
uppgefin. Hún bað um jólahvíld handa
sér og iitla sjúklingnum, og bænin færði
hug hennar meiri ró, en hún hafði lengi
átt. Guð gat ekki gleymt henni á jólun-