Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 36

30 Björnstjerne Björnson:
sagði hún, og tók körfuna, sem f>orbjörn hafði sett
frá sér. Hann hafði alla leiðina verið að hugsa um
að bjóða henni að planta fyrir hana blómin, en nú
kom hann sér ekki að því, því skilnað þeirra bar svo
brátt að. Og svo var hann alt af að hugsa um þetta á
eftir, að hann hefði þó átt að hjálpa henni með
þessi blóm. «Um hvað eruð þið báðar að tala, þegar
þið eruð saman ?» spurði hann Ingiríði. «Ekki um
neitt.»
Um kvoklið þegar allir voru háttaðir fyrir
stundu, klæddist. þorbjörn og gékk út. f>að var
fagrt kveld og hlýindi og logn; himininn huldi þunn
breiða af blágráum skýjum með smáskýja-rofum hér
og hvar, svo að sást út í himinblámann eins og
gegn um glugga. Engan mann var neinsstaðar að
sjá, hvorki fjær né nær; en í grasinu alt í kring
tístu engispretturnar, keldusvín skríkti á hægri hönd
honum og annað tók undir á vinstri hönd. Síðan
hófst sá söngr í grasinu, og færðist úr einum stað í
annan, að honum þótti, þegar hann gékk, sem hann
hefði mikla fylgd með sór, þótt hann engan sæi.
Skógrinn blasti við alt upp að urðinni, og sló eins
og bláma á, og þó æ dökkvara og dökkvara eftir því
sem nær urðinni dró, svo að hann var yfir að sjá
eins og stór þokufláki. En í skóginum heyrði hann
orrana gala og kveðja sér hljóðs, ein kattugla ýlfr-
aði þar einhversstaðar á grein og fossinn kvað sitt
gamla, dynþunga lag enn þá átakanlegar en vant
var, — nú, þegar alt hafði eins og sezt niðr til að
hlýða á hann.
þorbjörn horfði yfir að Sunnuhvoli og lagði á
stað. Hann fór ekki alfaraveginn, heldr beinustu
leið; var hann fljótr áleiðis og var von bráðar kom-