Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 23

Sigrún á Sunnuhvoli. 17
hljóm, sem bergmálaði milli fjallanna eina eða tvær
stundir; ein hugsun var þeim óaðskiljanlega sam-
téngd: hrein, ný föt, bjartar meyjar, gljákembdir
eykir og fáguð aktygi.
Og svo er hann einn sunnudag sjálfr í þriðja
himni, í spánnýjum fötum, sem sniðin eru heldr mikið
við vöxt, og gengr heldr státinn við blið föður sfns.
það er fyrsta kyrkjuferðin hans. En sá gleðihljómr,
sém þá er í kyrkjuklukkunum ! þá er eins og að
þær hringi upp allar dyr framtíðarhugsjóna hans;
Og á heimleiðinni dunar hljómr þeirra enn fyrir
eyrum honum, og í þessum þunga, vaggandi hljómi
svífr enn þá, hvað innan um annað, sálmasöngr, tón
og prédikunarorð, og innan um þetta sveima samhliða
allar þær myndir, sem fyrir augun báru, altaristafl-
an, búningar og ókunn andlit; — og þá myndar
einnig hljómr þeirra, eitt skifti fyrir öll, eins konar
hvelfingu yfir öll þessi áhrif í einu, og vígir þannig
ina minni kyrkju, sem upp frá því býr í hugskoti
hans.
Svo verðr hann nokkru eldri, og þá verðr hann að
liggja í seli yfir búsmala uppi í heiði. Svo sitrhann
á smalasteini einn fagran og döggríkan sunnudags-
morgun, búsmalinn allr í breiðu fyrir neðan liann
tneð klingjandi bjöllum um háls og í hornum ; en
bjölluglamrið hverfr alveg fyrir klukkuhljómnum frá
kyrkjunni, og verðr honum þá þungt í skapi. því
það er eitthvað bjart og létt og laðandi í þessum
klukkuhljómi neðan úr dalnum , endrminning um
kunningjafólk við kyrkjuna, glaðværðin þar, og
þá ekki síðr á heimleiðinni, góðgætismatr þegar
keim kemr, foreldrar, systkini, leikr barnanna úti á
Iðunn. X.
2