Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 42

36 Björnstjerne Björnson:
Bn brátt leit hann upp aftr og rendi augunum und-
an inum fjaðrskygðu brúnurn upp í svörtu urðirnar,
og skygndist eftir, hvort hann sæi ekki drotninguna
eggþungaða og þjáða einhversstaðar þar á sveimi.
Svo fló örninn af stað, og skömmu síðar sá furan
hjónin á flugi bera við bláan og heiðskíran himin-
inn, svifu þau þar fram og aftr jafnhátt hæsta fjalls-
tindinum, og voru að ræða um heimilisástæður sínar.
það var ekki laust við, að furunni væri heldr órótt;
því að alt svo mikið sem hún fann til sín, þá fanst
henni þó enn meiri hefð í að fá arnarunga til að
vagga. þau svifu líka bæði niðr og beina leið til
hennar. þau töluðu ekkert saman, en fóru þegar
að sækja sér kvisti og sprek. Og furan þandi sig
enn meir út, — en það var heldr enginn, sem gat
meinað henni það.
Bn það varð heldr skrafsamt milli hinna trjánna
í skóginum, þegar þau sáu, fyrir hvaða upphefð stór-
furan varð. þar var nú til að mynda dálítil geðs-
leg björk, sem stóð og speglaði sig í tjörn, og hugsaði
að hún mætti heldr búast við hlýlegu af gráhvítri
máríu-erlu, sem vön var að taka sór í henni miðdags-
dúr. Hún hafði ilmað rétt upp í nefið á máríu-erl-
unni og límt flugur og fiðrildi föst á blöðin sín,
svo að auðgjört var að veiða þau; meira að segja,
hún hafði loksins í hitanum reist og beygt saman
ofrlítið þétt greinahús, þakið með spánnýju laufi,—
svo að máríu-erlan var hálfpartinn farin að búa um
sig til sumarsins. Bn nú fór á annan veg: arnar-
hjónin höfðu sezt að í stórfurunni, og nú varð hún
að hafa sig á burt. En sú sorg ! Hún söng dillandi
kveðjusöng, en ofboð lágt, svo að örninn skyldi ekki
heyra það. Ekki fór bauninni betr fyrir nokkrum