Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 46

40 Björnstjerne Björnson:
»|>ví á hann fremr nú en áðr að fá að troða sér upp
á milli mín og annara?«—»Hann kemst hvergi upp á
milli; ekki framar en að rir vilja.« — »f>að erbágt
að vita, hvað aðrir vilja.« — »J>að veiztu nú full-
vel.« — »Að minsta kosti ségir hún ekkert sjálf.« —
»En að heyra til þín, maðr!« sagði Ingiríðr, og leit
hálf-önugt til hans, stóð svo upp ogleit aftr fyrir sig.
Hann fleygði nú kvistinum, sem hann var að tálga,
slíðraði hníf sinn og snéri sér að henni: »Heyrðu,—
ég er af og til hálf-leiðr yfir þessu. Eólk leggr ó-
orð bæöi á mig og hana, af þvf að öllu er leynt fyrir
manna sjónum. Og hins vegar kem eg ekki einu
sinni nokkurn tíma yfir að Sunnuhvoli, — af því að
foreldrum hennar geðjast ekki að mér, eftir því sem
hún segir. Eg má ekki heimsækja hana, eins og
aðrir ungir menn heimsækja unnustur sínar, af því
hún er nú af þessu helga fólki—náttúrlega !«—»|>or-
björn!« sagði Ingiríðr og varð hálf-óróleg; en hann
hélt áfram : »Faðir minn vill ekki tala mínu máli;
hann segir, að ég fái hana, ef ég verðskuldi hana.
Bull, tómt bull annarsvegar,-—og ekkert til að vega
upp á móti bullinu hinsvegar.— Já, ég veit ekki einu
sinni, hvort hún í rauuinni------« Hér hljóp Ingi-
rfðr að honum, tók hendinni fyrir munninn á honum
og leit aftr um leið. J>á var greinunum aftr vikið
til hliðar, og há og grannvaxin mær kom fram úr
runnanum, stokkrjóð í framan ; það var Sigrún.
»Sæl verið þið!« sagði hún. Ingiríðr leit til
þorbjarnar, eins og hún vildi segja : |>arna getrðu
nú séð ! — jporbjörn leit til Ingiríðar, eins og hann
vildi segja : þetta hefðirðu okki átt að gjöra ! Hvor-
ugt þeirra leit til Sigrúnar. »Má ég ekki setja mig
dálítið niðr hjá ykkr? Eg hefi gengið mikið í dag.«