Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 44

38 Björnstjerne Björnson:
rykið. — »En hvað þú skulir líka alt af vera að kœra
þig um, hvaðfólk hjalar?« — »Ég veit ekki alminni-
lega ; — en — enn þá hefir fólk ekkert það sagt, sem
ekki hafi mór til hugar komið, þótt ekki hafi ég
framkvæmt það.« — »Nú er ljótt að heyra til
þín.« — »Já, svo er það,« sagði hann; »en satt
er það,« sagði hann svo aftr eftir litla hríð.
Hún settist niðr í grasið, en hann stóð og horfði til
jarðar. »Ég get auðveldlega orðið eins og þeir vilja
hafa mig; þeir ættu að lata mig vera eins og ég er.«
— »það verðr þó í rauninni þér að kenna á endanum
samt.« — »það getr vel verið ; en hinna sök er það
samt að nokkru leyti líka. ■—'Ég segi, ég vilji hafa
frið!« hálfkallaði hann upp yfir sig, og leit
upp til arnarins. »|>orbjörn !« sagði Ingiríðr í hálf-
urn hljóðum. Hann snéri sér að henni og hló.
»Jæja, jæja,« sagði hann ; »eins og ég sagði : margt
getr leikið í manns-huganum. — Hefirðu talað við
Sigrúnu í dag?«—»Já; hún er komin upp í sel.« — »1
dag?«—»Já.«—»Með Sunnuhvols-fénaðinn ?«— »Já.«
»Hæ, hæ!
Og sól á raeiði blikar blítt
i skógi!
„Ertu þar, glóandi gullið mitt frítt ?“
Ó-hæ, 6-hó!
Upp hrökk fuglinn og íló :
„Hvað er þetta þó ?“ —
»A morgun leysum við út búsmalann,« sagði
Ingiríðr; hún vildi vikja talinu í aðra átt. — »Eg
ætla að hjálpa ykkr til að reka í selið,« sagði þor-
björn. — »Nei, pabbi ætlar sjálfr að vera með,« sagði
hún. »Svo!« sagði hann nokkuð sóinlega og þagn-
aði. — »IIann spurði eftir þér í dag,« sagði hún. —
»það er svo,« sagði þorbjörn, skar kvist af grein með