Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 21

Sigrún á Sunnulivoli. 15
skorðum á heimilinu, og þó var öllum, sem nýriðinn
væri ókendr gestr um garð. þorbjörn hætti á að
koma út, og sá fyrsti, sem hann mætti utan stokks,
var Aslákr; hafði hann borið allan farangr sinn á
sleða; en sleðann átti þorbjörn. jporbjörn starði á
hann, því að hann var ófrýnn ásýndum. Hann var
blóðstorkinn um alt andlitið, var smá-hóstandi og
tók oft höndinni fyrir brjóstið. Hann horfði um
hríð þegjandi á þorbjörn og sagði svo heldr hast:
«llla geðjast mér þessi augu í þér, strákr !» Með það
settist hann klofvega á sleðann og rendi sér ofan
brekkuna. «þú getr nú vitað til, hvar þú finnr sleð-
ann þinn !» sagði hann og hló um leið og hann snéri
sór við að Asláki enn einu sinni og rak út úr sór
tunguna. þannig fór Aslákr af bænum.
En vikuna þar á eftir kom sýslumaðr þangað ;
Sæmundr varð stundum að fara að heiman, Ingibjörg
grét, og hún varð einnig að fara að heiman nokkr-
um sinnum. «Hvernig stendr á þessu, mamrna?»—
»0, því hefir Aslákr öllu valdið».
Svo einn góðan véðrdag urðu þau vör við, að
Ingiríðr litla var að syngja þetta :
Lifðu vel, Ijúfasti heimur!
leiður er mér þinn sveimur;
stelpan snýst um strokkinn kring,
strákrinn verður að umskifting,
i íletinu hímir húsbóndinn,
en húsfreyjan þynnir vatnsgrautinn;
kisa er hygnust í kotinu,
hún kýlir vömb sína* á flotinu.
J>að var farið að rekast eftir, hvar hún hefði
lært þessa vísu. Jú, þorbjörn hafði kent heuni.
Hann varð dauðhræddr og sagðist hafa lært hana af
Asláki. Honum var þá sagt, að ef hann syngi sjálfr