Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 48

42 Björnstjerne Björnson:
hefi líklega vorið of slæmorðr.« Hann sagði þetta
mjög blíðlega; hiín leit niðr, hálf-vék sér undan og
sagði: »|>ú mátt ekki dæma um það, sem þú þekkir
ekki.« þetta var sagt með grátkæfðri rödd, og varð
honum mjög órótt við það; honum fanst hann vera
eitis og krakki, og sagði því líka, með því honum
hugkvæmdist ekki annað: »Fyrirgefðu mér.« En
þá gat hún ekki lengr á sér setið að hágráta. þctta
gat hann ekki staðizt, svo hann gékk til hennar og
tók utan um mittið á henni, laut að henni og sagði:
»Elskarðu mig nú líka af öllu lijarta, Sigrún?« — »Já,«
sagði hún grátandi. — »En þú finnr ekki fullsælu í
þessari ást?« — Hún svaraði engu. »Enþú finnr ekki
fullsælu í þessari ást ?« endrtók hann aftr. Hún
grét nú enn meira, en fyrr, og ætlaði að vinda sig af
honum. »Sigrún !« sagði hann, og tók fastara utan-
um hana. Hún hnéig að barmi horium og grét
mikið.
»Komdu, við skulum tala betr saman,« sagði
hann, og setti hana lijá sér í lyngið. Iíún þurkaði
tárin af augum sér og reyndi að brosa ; en það vildi
ekki takast, Hann hélt í aðra höndina á henni og
horfði framan í hana. »Elsku-Sigrún, því má ég
aldreikoma yfir að Sunnuhvoli ?«— Hún þagði. »Hef-
irðu aldrei beðið um það?« —Hún þagði. »því hef-
irðu aldrei gjört það ?« spurði hann og dró hendina á
henni nær sér.— —— »Eg þori það ekki,« sagði hún
undr lágt.
Hann sótroðnaði, dró dálítið að sór annan fót-
inn, studdi ölnboganum á knéð og studdi svo hönd
undir kinn.-------«Með því móti kem ég líklega
aldrei yfir um þangað,» sagði hann loksins. Hún
svaraði engu, en fór að reyta upp lyngið við hliðina