Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 33

Sigrún A Sunnuhvoli. 27
bros á vörum þegar hún talaði, og snemma var það
mál manna, að inndælt væri að verða fyrir því brosi.
Ingiríðr var lægri, en þrekvaxnari, var enn bjartari á
hár, smáfeld í andliti, þykkleit en sléttleit. J?or-
björn var meðalmaðr á vöxt og harðla vel vaxinn,
svarthærðr, með dimmblá augu, andlitsskarpr og
þreklega limaðr. þegar móðrinn var á honum, var
hann sjálfr vanr að segja, að hann væri eins vel læs
og skrifandi eins og barnakennarinn, og engan mann
kvaðst hann óttast þar í dalnum — nemaföðr sinn,
hugsaði hann með sér; en um það gat hann ekki.
þorbjörn vildi snemma láta ferma sig, en af því
varð þó ekki; «meðan þú ert ófermdr, ertu eins og
annar krakki, og þá á ég hægra með að ráða við þig»,
sagði faðir hans. Svona atvikaðist það, að hann og
Sigrún og Ingiríðr géngu öll til prestsins í einu. það
hafði líka verið dregið að ferma Sigrúnu; hún var
nú fimmtán ára, á því sextánda. «Maðr kann aldrei
fullnóg, þegar maðr á að staðfesta guði heit sitt,»
hafði móðir hennar alt af sagt, og faðir hennar,
Guttormr á Sunnuhvoli, hafði verið á sama máli.
það kom sér því ekki sem þægilegast, að tveir biðlar
fóru að festa augastað á Sigrúnu, annar heldri manns
sonr, en hinn nábúi þeirra auðugr. «Nei, þetta er
alveg fráleitt ! og hún er ekki staðfest enn þá stúlk-
an !» — «Ja, það er þá ekki annað fyrir, en að við
Verðum að láta fermahana,» sagði faðir hennar. Ekki
vissi Sigrún sjálf neitt af þessu.
A prestsetrinu leizt kvennþjóðinni svo vel á
^igrúnu, að þær buðu henni inn, til að tala við hana.
l’au systkinin stóðu eftir úti hjá hinum börnunum,
°g sagði þá einn af drengjunum við þorbjörn : «Svo
þér var ekki hleypt inn með henni ? Jpað tekr hana