Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 50

44 Björnstjerne Björnson:
Sunnuhvoli og beið eftir ofrlítilli friðarstund, svo
að hún gæti leitt hann bb'ðlega fratn fyrir foreldra
sína; — en þessa friðarstund veitti hann henni
aldrei.
•þetta hefðirðu átt að segja mór fyrri, Sigrún !»
— «Hefi ég ekki gjört það?» — «Nei, ekki svona.»—
«Hún hugsaði sig um dálitla stund; svo lagði hún
svuntufaldinn sinn í fellingar og sagði um leið: »það
hefir þá líklega verið af því, að ég þorði það okki
alminnilega.» En þetta, að hún skyldi hafa ótta af
honum, það fékk svo á hann, að í fyrsta sinni á æfi
sinni kysti hann hana.
Henni varð svo mikið um kossinn, að grátrinn
stöðvaðist alt í einu; það var eins og móðu drægi fyrir
augun á henni, hún reyndi að brosa, svo leit hún
niðr, svo upp á hann, og svo brosti hún fyrir alvöru.
þau töluðu elcki meira saman,—þá tóku þau höndum
saman aftr, en hvorugt þeirra þorði að þrýsta fyrst
höndina á hinu. Svo dró hún hægt að sér höndina,
og fór að þurka sér um augun og andlitið og slétta
á sér hárið, sem hafði úfnað dálítið. Hann sat þar
og hugsaði með sjálfum sér, meðan hann horfði á
hana : |>ó liún sé ófrekari en hinar stúlkurnar í
sveitinni og vilja láta fara öðruvfsi að sér, þá er ekk-
ert um það að segja.
Hann fylgdi henni upp að selinu, sem lá þar
skamt frá. Hann langaði til að leiða hana; en
það var eins og eitthvað það væri komið yfir hann,
að hann þorði naumast að snerta hana, og honum
fanst það undarlegt, að hann skyldi mega ganga
við hliðina á henni. — |>ví sagði hann líka við hana,
þegar þau skildu : »Nú vona óg að það líði á löngu,
áðr en þú fróttir nokkuð misjafnt af mér.«