Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 14

8 Björnstjerne Björnson:
varð jporbjörn héldr óþarfr heima. Hann var í
snjókasti við Áslák. »Æ nei, nei! því kæfir mig!«
sagði þorbjörn : »við skulum heldr kasta í eitthvað
báðir samans. Aslákr var undir eins til í það. Svo
reyndu þeir fyrst að hæfa litla grenitréð hjá búrinu,
svo búrhurðina og loksins búrgluggann—ekki glugg-
ann sjálfan, sagði Aslákr, heldr gluggakarminn. þor-
björn hæfði nú samt eina rúðuna í staðinn, og fölnaði
upp. »Tarna ! Hver ætli komist eftir því ? Kast-
aðu betr!« þorbjörti gjörði það, en hitti aðra
rúðuna til. »Nú kasta ég ekki meira«. I því bili
kom elzta systir hans, Ingiríðr litla, út. »Kastaðu í
h a n a !« þorbjörn var undir eins til í það ; stúlkan
fór að gráta, og nú kom móðir þeirra út. Hún sagði
honum að hætta. »Kastaðu, kastaðu!« hvíslaði
Áslákr að honum. þorbjörn var orðinn heitr og
æstr; hann gjörði eins og Áslákr sagði honum.
»Ég held þú sért frá vitinu !« sagði móðir hans og
hljóp að honum. Hann hélt undan, hún á eftir —
alt í kring um bæinn ; Áslákr hló að þorbirni, en
móðir hans ógnaði honum. Loksins náði hún hon-
um uppi í skafli og fór að lemja hann. »Ég ber
þig aftr; það er manna siðr«. — Móður hans féllust
höndr, og horfði forviða á hann. »þetta hefir ein-
hver annar kent þcr«, sagði hún svo, tók þegjandi
í hönd honum og leiddi hann inn. Hún talaði ekki
orð til hans meira, en lét vel að hinum börnunum
og fór að tala við þau um, að senn kæmi pabbi heim
frá kyrkjunni. þá fór sumum að þykja fullheitt í
stofunni. Áslákr bað um leyfi til að skrejvpa á bæ;
það fékk hann þegar ; þá fór nú að verða alt minna
úr þorbirni þegar Áslákr var farinn. Hann fékk
ónota-magakveisu, og svitnaði svo á höndunum, að