Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1917, Blaðsíða 39

IÐUNN' ]
Fiðlu-Björn.
325
Hvað úr því varð, um það ég kysi að þegja,
en þá var það ég soninn Hálfdán ól,
og æstum föður alt ég varð að segja,
en úr því flýði gleðin Tindastól.
Hann afa þínum soninn unga sendi,
mig sjálfa’ hann rak á burt með harðri hendi.
Minn sonur óx svo bæði að vizku og viti,
að vænt mér þótti’, og innrætið var gott;
en mönnum fanst í mæðu lífs og striti
sem margoft bæri þess svo lítinn vott.
Nú sonamissir grimmur hefir grætt ’ann,
en góðum syni vildi’ eg geta bætt ’ann.
Mín von er, Björn, þú bæta munir vilja
hið brostna skarð, og ef það gerir nú,
eg upp frá þessu ei mun við þig skilja,
ef að eins fer að ráðum mínum þú:
ef týnir aldrei tápi þínu og kæti
né trygðum slítur fiðlu þína við,
þá skalt þú verða völvu eftirlæti
og vitkast meir en gerist hér um svið.
Lít yfir þessar víðu, breiðu bygðir,
bygðar þó lítt af mannahöndum enn:
ilatlendi’ ið neðra’, en fjöll og jöklar skygðir
fram yfir slúta, sér þar lyndi tvenn:
dvergar ið neðra’, en efra illar væltir!
— Eru það lands og þjóðar meginþættir.
Dvergunum neðra átt þú æ að sýna,
að ekki tjái að láta hugfallast;
láttu þeim skina lyndiskæti þina,
lipurð og gleði’, en stattu ávalt fast; —
stefndu svo hreinn að lífsins hæsta miði,
hugprýði og drengskap ræk á hverju sviði.