Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1917, Page 162

156
Ritsjá.
| IÐIINN
pó saga þessi, sem sé þann, að sýna mönnum fram á, að
nota megi þessa trú sem aðra á glæpsamlegan liátt; að
inönnum með þeirri trú geti jafnvel orðið minna fyrir að
drýgja gl®pi og senda menn inn í eilifðina en annarar
trúar mönnum (sbr. Raspútin hinn rússneska, átrúnaðar-
goð keisarahirðarinnar og hina »ósjálfráðu« orsök hylting-
arinnar þar i landi).
Hciðdal ætti að sleppa slikum söguefnum, en gefa sig
heldur að því raunverulega lífi. Pað er hvort sem er nógu
ríkt að yrkisefnum og hann sjálfsagt nógu naskur á að
finna þau. Og að endingu bið ég hann að halda hvoru-
tveggju beztu kostum sínum óskertum: hreinskilni sinni
og siðferðisgremju.
Erlendur Gottskálkssoir: Vísur og kviðlingar. Útg.:
Pór. Stefánsson og Vald. Erlendsson. Kh. 1016.
Agætlega er það vel ritað þetta æfiágrip, sem Þór. Ste-
fánsson heíir samið framan við kverið. Minningarorð son-
arins hrífa mann síður, þótt rituð séu þau af miklu rækt-
arþeli. Og kvæðin sjálf — ja, þau hefði alls ekki átt að
prenta. Úað er Bjarnar greiði við hvern þann, sem sjálfur
lætur brenna öllu þvi, sem eftir hann liggur, áður en hann
deyr, að fara löngu siðar að safna því og gefa það út, sem
kann að lifa í manna minnum eftir hann, nema það sé þá
þvi betra. Erlendur Gottskálksson hefir sjálfsagt verið ágæt-
lega ve) hagmæltur, eins og margar lausavísur lians bera
ótviræðan vott um. En þetta, ’sem komið hefir í leitirnhr
lijá þeim frændunum, er yfirleitt rusl, sem ekki hefði átt
að prenta. fó renna sumar vísurnar, eins og t. d. síðasta
visan í kverinu, manni seint úr minni; en þær hefðu
geymst hvort sem var. Menn gleyma ógjarna því sem gott
er. Sú vísa er svona:
Raun er að koma i ráðaþrot,
ragna flæktur böndum; —
lifið alt er baugabrot,
borið að heljarströndum.
Magnús Gislason: Rúnir. Brynjólfur Magnússon gaf út.
Rvík 1916.
Margir eru kallaðir, en fáir útvaldir og Magnús liklegast