Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Blaðsíða 21

IÐUNN]
í sandkvikunum.
263
fanst ég vera eins og hundur í bandi og vissi naum-
ast, hvern veginn ég ætti að rykkja í bandið. Hest-
urinn var gull. Hann hét Táfeti. Hrafntinnusvartur
á skrokkinn, hnarreistur, íljótur eins og elding og
fæturnir sem stálfjaðrir. En, eins og ég sagði, ég var
alls óráðinn i, hvað ég ætti að gera. Og þarna sat
ég á stöðinni á daginn og horfði úl yfir sléttuna,
sem beið óþreyjufull eftir ferðamönnum eins og brúð-
urin, er bíður brúðguma síns hið fyrsta sinn. —
Macavoy horfði aðdáunaraugum á Pétur. Andinn
i frásögn hans var unaðslegur og hjarta hans við-
kvæmt fyrir öllu kvenlegu, svo viðkvæmt, að hann
hafði ekki grandað heiðri neinnar konu, þótt hann á
hinn bóginn hefði þurkað út margt glatt bros á
kvennamunni. En þetta var nú að eins elskulegur
veikleiki þrótlmikils manns. — Æ, Pétur, sagði hann
með gletni, — talaðu varlega um þetta, maður! hægan,
hægan; hjartað í mér er farið að berjast eins og
hnoðhamar, er ég hugsa um þetta; ja, meir’ en,
l^étur! —
— Nú, það var eitthvað áþekt með mig þá. Sól
yfir öllum tindum og einhver ljúfur ilmur í loftinu;
ef til vill liafði ég líka fengið mér dálítið neðan í
því og var búinn að vera dálitla stund úti við skepn-
drnar, — en þar var alt sarna gamla lagið. Þar var
anðvitað kona, kona Hiltons ráðsmanns, fögur kona
asýndum, en dauf-dumb. Við vorum gamal-kunnug,
íöa og ég. Eg hafði aðstoðað hana eitthvað lítillega
v,ð giftingu hennar. Við höfðum þekst frá því hún
Var barn og gátum talaö saman fingramál. Hún var
fióð kona og aldrei hafði neilt gróm fallið á sál
hennar. Auk þess var hún greind, gat með leiftur-
hraða lesið í svip manna og skilið þá. Hún las á
andlit manna eins og bók. —
~~ Jæja. Það var dag nokkurn siðdegis, er við
sloðunr öll fyrir utan stöðina, að við sáum mann
*18