Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Blaðsíða 53

IfiUNN|
Dvöl mín meöal Eskimóa.
295
liverjir og sóttu bumbuna, og svo tók ung stúlka að
syngja fyrir okkur og barði um leið bumbuna. Hún
fór með hana líkt og tambúrínu, en lék þó alt öðru
vísi á hana en hinir vestlægu Eskimóar. Söngvarnir
voru líka aðrir og þeir fóru einkar vel með þá. Kveð-
andinni í einum söngnum svipaði til hljóðfallsins i
norrænu skáldkvæðunum. Stúlkan sem söng var og
mjög fögur af Eskimóa að vera og hafði þessa löngu
^njóu fingur, sem ég hefi að eins séð hjá kynblend-
'ngum í Alaska. Og hér var það, sem mér flaug fyrst
akveðið í hug, að sá svipur, sem þessi kynþáttur
oar af hvítum mönnum, þólt hann væri ekki á jafn-
háu stigi og hjá kynþáttunum, sem við siðar kom-
nm til, ætti á einhvern hátt rót sína að rekja til
þeirra Norðurlandabúa (scandinavian colonisísj, sem
settust að til forna á Grænlandi.
Hansinn, sem hófst undireins og dansskálinn var
fullger, stóð það sem eftir var dagsins. Enginn dans-
aOna voru alveg eins og dansar þeir, sem tíðkuðust
hjá félögum mínum í Alaska og Mackenzie, en þeim
svipaði þó til þeirra. Og meira að segja voru dans-
endurnir mjög frábrugðnir hver öðrum sín á milli;
eiokum stakU dans þeirra, er sagðir voru frá megin-
Undinu að vestan, mjög í stúf við dans hinna. Margir
hansarnir \oru á þá leið, að menn hreyfðu ekki fæt-
Urr>a, en sveigðu kroppinn fram og aftur og hreyfðu
tl' handleggjunum. Stundum söng dansandinn, sagði
trani kvæði eða hrópaði í sífellu, en stundum þagði
hann, en altaf sungu allir þeir, sem viðstaddir voru,
öndir, ef þeir á annað borð kunnu danslagið. Suma
^ansa, sem einstakir menn kunnu, var þó ekki hægt
sýna af því, að enginn kunni danslagið.
Á þessum tíma árs — um miðjan maí — var bjart
a^a nóltina, því að sumarið var í nánd. Samt sem
aður mötuðust menn nokkurn veginn reglulega þrisvar
Slnnum á dag, og nú hætli dansinn um kl. 8 að
*20