Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Blaðsíða 30

272
Aðalsteinn:
I iðunn
sló rauðuni og gulum bjarma á leirurnar og lilu þær
helst út eins og þær væru glóandi gull eða kopar; og
þarna börðust þrjú hross og reiðmenn þeirra árang-
urslausri baráttu. Hvað hafði ég getað gert annað en
það sem ég gerði. Þeir hefðu náð stúlkunni og gjör-
eyðilagt alt líf hennar, ef ég hefði ekki teymt þá út
í þetta, og þeir mundu hafa drepið mig, hefðu þeir
getað. Aðeins einn æpti upp yfir sig og þó aðeins
einu sinni, en það var langt hljóð og ömurlegt.
Eftir það þögðu þeir og brutust uin, þangað til þeir
voru horfnir þangað, sem ekkert auga fær séð né
eyra fær heyrt. Það síðasta, sem ég sá, var handleggur,
sem stóð upp úr sandinum. —
Nú varð löng þögn og óþægileg. Kaupmaðurinn
sat og starði á Pétur auðmýktaraugum eins og trygg"
ur hundur. Að lokum varð Macavoy að orði: — Hún
kysli þig Pétur, ójá! það gerði hún. Mitt á millJ
augnanna. Sérðu hana nokkurn tíma núna, Pétur?
Pétur leit á hann, en virti hann ekki svars.
[Á. H. B. þýddi.)
Skriftamál ungrar konu.
Eftir
Aðalstein.
Hjá þér hlaut ég eldskírn ástar
og að konu hefir þú gert mig.
Mærin, er þú áður sást þar,
er nú horfin; — mýkt mig hert mig
hefir fang þitt, fagri maður!
Fríður ertu, járnarmaður.