Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Síða 28

IÐUNN
íslenskir fálkar og fálkaveiðar fyrrum.
íslendingar fyr á öldum áttu völ svo dýrmætra
hiuta, að þeir gátu framar öðrum mönuum sæmt
stórhöfðiugja gjöfum svo fágætum, að þeir gripir
töldust konungsgersemar.
Má af þessu tæi fyrst nefna
hvítabirni. Þeir voru sem
von var fágætastir, því að
menn áltu þess sjaldan
kost, að komast yfir slíka
gersemi lifandi, en þó nefna
sögur vorar dæmi þess,
svo sem þegar Auðunn
vestfirski gaf Sveini kon-
ungi Ulfssyni hvitabjörn-
inn og ísleifur Gissurarson
í vígsluferð sinni Heinreki
keisara Konráðssyni. Þá
var þaðj tannvara, og mun
sú merkust frásögn um náhvalstönnina »á fimtu öln«,
sem Þorvaldur prófastur Helgason komst yfir, og
um getur í Árna bisk. sögu. Og loks má til hinna
dýrmætu gripa telja valina islensku, og naut þeirra
lengst. Um þá er ætlun min að rita nokkuð í greinar-
korni þessu, þó ekki frá [náttúrufræðislegu sjónar-
miði, heldur að eins að rekja nokkur söguleg drög
um þetta efni. Gn til skilningsauka um það hvernig
á því stóð, að íslenskir valir voru svo eftir sóttir
niður allar aldir, sem raun varð á, skal ég í fám
orðum drepa á veiði með fálkum, temslu og veiði
íþeirra fyrrum alment.
Menn hafa það fyrir satt, að veiði með fálkum
Björn Pórðarson.