Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Qupperneq 33

iðunn íslenskir fálkar og fálkaveiðar fyrrum. 271-
hungur kom þar á ofan, lét hann sér vel líka, að
éta úr lófa manns. Gn slíkar þvinganir þóttu þó ekki
gefast vel, því að við þær sljófgaðist skap fuglsins
og dró úr þoli hans til veiða siðar. Enn fremur var
fugliun blindaður um skemri og lengri tíma meðan
verið var að venja hann við umgengni manna og
hið nýja umhverfi. Var sú aðferð í fyrstunni höfð,
að þræðir voru dregnir gegnum augnalokin og þau
dregin saman eða skekt, og þræðirnir bundnir upp>
um höfuð fuglsins. Síðar var þeirri aðferð hætt, en
hettan notuð í þess stað. Kvað Friðrik II. keisari
hafa kent mönnum þá aðferð. Fuglinn var smátt og
smátt látinn fá sjónina aftur. Af klónum var einnig
klipt lítið eitt og vængirnir bundnir, svo að fuglinn
gat ekki flogið. Eftir því sem fuglinn vandist með-
ferðinni var honum gefið meira frelsi og tekið að
venja hann smátt og smátt að hlýöa skipunum til
veiðanna, fyrst innanhúss í stórum skálum og svo úti.
Þeg ar veiða átti með fálka lét veiðimaður hann sitja
á vinstra armi sínum, en mjúkar og grannar leður-
reimar voru festar í hringjum um annan fót fugls-
ins, en i hinn enda reimarinnar hélt veiðimaður með
4 fingrum. Enginn veiðimaður bar nema einn fálka.
Fegar bráð var sýnileg var heltan þrifin í snatri af
höfði fálkanum, reimin losuð og honum kastað í
skyndingu. En tii þess að kasta fálkanum þurfti
bæði afl og leikni.
Best voru fálkarnir fallnir til veiða að morgninum
en eigi varð veitt með þeim þegar þeir voru að fella
fjaðrir. Peir voru notaðir til að veiða ekki að eins
fugla heldur og smærri skógardýr, en hve stór dýr
mátti veiða fór auðvitað eftir stærð og tegund veiði-
fálkanna. Veiðimenn voru ætíð ríðandi. Aðalskemt-
unin var fólgin í því, að sjá viðureign fálkans við
bráðina. Barst sá leikur, eins og gefur að skilja, oft
hátt á loft og æðilangt burtu frá þeim stað, sem