Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Qupperneq 57

IÐUNN
Íslenskir fálkar og fálkaveiðar fyrrum.
295
að vissu leyti friðaður, og valdsmönnum skylt að
gæta þess, að almenningur áreitti hann ekki eða
dræpi með skotum eða á annan hátt (Lfl. IV, 404
—405). Aðrir en fálkafangararnir máttu ekki veiða
hann og þeir veiddu að eins á tímabilinu frá 1. mars
til fardaga og munu þessir menn, atvinnu sinnar
vegna, hafa gætt þess vel að spilla ekki hreiðrum
eða gera meiri usla en nauðsyn krafði.
Eitruð hræ fyrir refi hafa orðið örnum mjög að
bana og er nú svo komið, að þeir eru nær aldauða.
En valurinn er einnig orðinn fágætur í flestum hér-
uðum landsins; helst mun hann enn sem fyr vera á
Vestfjörðum og héruðunum kringum Breiðafjörð.
Fyrir forgöngu góðra manna voru báðir þessir fugiar
friðaðir með lögum, samþyktum á Alþingi 1919, þó
svo, að valir eru að eins friðaðir til 1930 og ernir
til 1940.
Um sömu mundir og menn sáu, að valurinn var
að hverfa úr sögunni var honum gert minnismerki,
er svaraði þar til, kross. Þessu varð samfara, að
menn hafa meira en góðu hófi gegnir gerst »fálka-
fangarar«. En þess má vel gæta, að innlendir menn
sem útlendir eignist ekki »fálka« svo marga, að þeir
falli í gildi eða skortur verði á þeim til gjafa út-
lendum höfðingjum, er þeirra eru verðir. En vel
megum vér óska þess, að hin nýja »fálka«-tegund
verði talin meðal erlendra þjóða jafnmikil gersemi
um ókomnar aldir sem valirnir voru að fornu. Inn-
anlands æltum vér aftur að hverfa að því ráði, að
alfriða alla vali, lifandi og dauða, hafa enga inn-
lenda »fálkafangara« og veiða ekki heldur innanlands
með »fálkum«.