Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Side 58

IÐUNN
Þér konur, með viðfaðma vængi
og vonir er djarfar blossa.
. . . Þér springið út og ilmið
við ástir faðmlög og kossa.
Að lokum fölnar og fellur
hver fjóla og angan-reir
. . . en kynslóð at kynslóð fæðist
og kyssir, starfar og deyr.
Pér konur, mig óskiftan eigið
i æfinnar slysum og láni.
• • • yður hyllir mitt hjarta
þótt hár mitt fölni og gráni.
Kg breiði fagnandi út faðminn
— sjá, fríður guðs heimur er!
. . . Og enn þá er ilmur úr grasi
og æska í hjarta mér.
Þér konur, á eldblysum kveikið,
er kveldsól að viði hnígur,
. . . svo reykelsis ilmur og andakt
frá ölturum mannanna stígur,