Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Qupperneq 62

300
Guðm. Finnbogason:
IÐUNN
hve mikið hann vill gefa til þess að vera eins og
aðrir menn, eða hvort hann vill nokkuð gefa til þess.
Sá sem gefur af þeim ástæðum, hann hefir sin laun
út tekið, því að hvers vegna ættu menn að fá það
ókeypis að vera jafnmikils metnir og aðrir?
Það er siður en svo, að áskoranir til almennings
um fjárframlög til hins og þessa séu vitaverðar. Þær
eru talandi vottur um þær hugsjónir, sem lifa í land-
inu. Þegar skorað er á menn að gefa fé til stúdenta-
garðs eða landsspítala, þá er það af því, að einstakir
menn hafa séð betur en aðrir nauðsyn þessara stofn-
ana og haíist handa til að opna augu almennings
fyrir þeirri nauðsyn og fylkja mönnum til fram-
kvæmda. Þegar skorað er á menn að gefa fé til að
styrkja berklaveika, eða hlynna að uppeldi munaðar-
lausra barna, eða hjálpa ekkjum, sem sitja allslausar
með hóp ungbarna, eða sýna mönnum, sem unnið
hafa þjóð vorri gagn og sóma, verðskuldaða viður-
kenningu, þá ber það vott um mannúðar- og skyldu-
hugsjónir, er krefjast athafna og kalla á liðsinni allra
þeirra, sem eru sama hugar um hvert þessara mála
um sig. Það er liðsbón hugsjónanna. Hver hlýðir því
kallinu, sem honum verður hjartfólgnast, og þannig
safnast þeir í flokk saman, er sameiginleg áhugamál
eiga. Hver góður drengur er því þakklátur þeim
mönnum, er opna augu hans fyrir málefnum, sem
honum er ljúft að styðja, og gefa honum færi á að
leggja sinn skerf til.
En slík fjárframlög hafa og annað hlutverk að
inna, en að hrinda þeim málum fram, sem gefið er
til. Þau ala jafnframt þá dygð í brjóstum manna, er
jafnan hefir þótt mikilsverð, en hún er örlætið.
Það þróast af verkunum, eins og aðrar dygðir. Menn
verða gjöfulir af að gefa og sínkir af því að Iáta
ekkert af hendi rakna. Höndin ber það með sér, að
hún er sköpuð jafnt til að taka og gefa, þiggja og