Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1924, Síða 70

308
Ingunn Jónsdóttir: Þorgrímur Laxdal.
IÐUNN
Ekki var kvenfólki mikið um að ríða Kattarhrygg
áður en vegabótin var gerð. Ingibjörg var huguð
kona, ætlaði því að ríða hann hiklaust, en þegar
hún er komin upp á hrygginn, finst henni sig fara
að svima, svo hún stöðvar hestinn, til að renna sér
af baki. Þorgrímur sér þetta. Hann var kurteis mað-
ur og flýtir sér því að hjálpa frúnni, en vegurinn var
svo tæpur, að þegar hann kom að og var ekki bú-
inn að ná fótfestu, þegar hún kom í fangið á hon-
um, þá ruku þau bæði ofan fyrir klettana, oían í
lækjargilið, hann aftur á bak og hún ofan á hann.
— það voru glaðlyndar og kjarkmiklar konur, þær
Þorvaldardætur, og ég man vel hvað Ingibjörg velt-
ist um af hlátri, þrátt fyrir fótarmeiðslið, þegar hún
sagði þessa sögu og líkti sér og Þorgrími við Gretti
og bjarndýrið. — Engar sögur fara af því hvernig
Þorgrími Laxdal leið eftir byltuna. Hann var karl-
menni og skrokksterkur og bar sig vel. Ekki fór
heldur eins fyrir þeim og piltinum og stúlkunni, sem
einu sinni ultu ofan Kattarhrygg og voru trúlofuð
þegar niður kom, en dottið hefir mér í hug, hvort
það muni ekki alt vera sama sagan, bara orðin
svona aukin. Pað væri þá ekki í fyrsta sinn, að ein
lítil fjöður væri gerð að fimm hænum.
Oftar sá ég Laxdal, en man ekki eftir neinu sögu-
legu í sambandi við það, nema hvað ég heyrði full-
orðna fólkið segja, þegar minst var á hann, að »ann-
að væri gæfa en gjörfuleikk.
Ingunn Jónsdóttir.