Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1926, Blaðsíða 14

92
Einar H. Kvaran:
IDUNN
sem auðvitað lítur til þess að hann var veginn. Tíðkast
jafn-hlægilegur bókstafsþrældómur í umræðum fræði-
manna um fornaldarvísindi? Eða notar prófessorinn þess
konar rökfærslur eingöngu í deilugreinum gegn mér?
Spyr sá, er ekki veit. Óboðlegt er þetta, hvar sem því
er beitt við hugsandi verur.
Þó kemst skörin fyrst upp í bekkinn, þegar S. N.
fer að draga Krist inn í þessar umræður. Af því að
eg afneita þessum blóðuga vígaferlaguði hans, telur
hann mig gleyma Kristi, og hafi þó dreyri hans verið
huggunarlind kristinna manna um langan aldur. Eins og
Kristi svipi á nokkurn hátt til þessa blóðuga og víg-
móða guðs S. N.! Eg er ekki óhræddur um, að þeir
sem lesa þetta, en hafa annaðhvort ekki lesið »Heil-
indi«, eða þá lesið þau athugunarlítið, muni halda, að nú
færi eg eitthvað afvega fyrir honum. Eg veit, að þeim
mönnum þykir þetta ótrúlegt. En — lesið »Heilindi«!
Út úr þessu Ása- og Krists-tali kemst S. N. að
því að lýsa aðdáun sinni á Ásatrúnni. Eitt það skringi-
legasta í skrifum hans gegn mér er það, að hann, sem
byrjaði að ráðast á mig fyrir það, hve eg sé hættulega
ókristinn, virðist nú vera orðinn Persatrúar, að því leyti
sem hann er ekki Ásatrúar, en fráhverfur hugmyndum
kristninnar í þeim efnum, sem hann hefir minst á. Um
það er ekki að fást — ef það er »heilindi«. Hitt gæti
verið ásfæða til að athuga nokkuru nákvæmar, hvort sú
staðhæfing hans er rétt, að mikið sitji eftir af Ásatrúnni
»í eðlisgrunni Islendinga«. Eg get ekki gert það nú.
En hins get eg látið getið til bráðabirgða, að eg hefi
sterkan grun um, að S. N. misskilji íslendingseðlið all-
tilfinnanlega.
Og í tilefni af bendingum S. N. til mín og annara
íslenzkra rithöfunda skal eg taka það fram, að af mér