Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1926, Blaðsíða 83

IÐUNN
Þórir Bergsson: Fífillinn.
161
Sólin skein glatt, t>g hafði skinið glatt í heila viku,
næturfrost voru ekki. Þetta vilti alt fyrir gróðri jarðar-
innar. En það var auðvitað mál, að sá gróður, sem
hlýjan og ljósið var að vekja, mundi ekki langlífur. Allir
vissu að kuldakast hlaut að koma, því vorið var svo
skamt á veg komið. í>að var eiginlega ekki komið lengra
en til Skotlands.
Það var því svo með þennan fífil, eins og margt ann-
að líf, af ýmsu tagi, sem í heiminn kemur, að hann varð
til af einhverjum óskiljanlegum dutlungum náttúrunnar.
En heima í bænum var Kristín litla, dóttir hjónanna,
að deyja. Það varð ekki við það ráðið. Þótt móður
hennar og föður, hjónunum á Felli, þætti það undarlegt,
óhugsandi, að hún Stína litla, þessi fallega og greinda
tíu ára telpa, fengi ekki að lifa hjá þeim, þá dugði það
ekkert. Þótt þau ættu ekki annað barn, og þótt Sigurður
á Felli, sem var auðugur maður og ríkur, hefði viljað
gefa allar eigur sínar og vald til þess að fá í staðinn
líf dóttur sinnar, þá dugði það ekki. Og þótt Guðrún á
Felii, móðir hennar, hefði viljað gefa sitt eigið líf fyrir
líf litlu stúlkunnar, sem var yndið hennar, þá dugði það
ekki. Lögmál lífsins er strangt. Enginn mannlegur kraftur
gat breytt því, enginn auður né ást, engin hótun —
engin hjálp. Og Sigurði á Felli fanst líka -7- engin bæn.
Hann hafði nú, í fyrsta sinn á æfi sinni beðið, knúið á,
hrópað — beðið um kraftaverk. Og hann var vonlaus
um að það mundi ske. Hann var orðinn það. Auð-
mýktin, — fyrst auðmýktin, svo vonin, loks reiðin, alt
var það liðið hjá, alt hafði það kramið og skekið hans
sterku sál. Nú var það liðið hjá, nú sat hann sljór og
hugsunarlaus á stól við rúmið og horfði á litla höfuðið
á koddanum, fölt andlitið, og hlustaði á tíðan og óreglu-
legan andardráttinn. —