Kirkjuritið - 01.07.1935, Síða 28

276
Hinn almenni kirkjufundur.
KirkjuritiS.
og öllu komið i stað messugerðanna í kirkjunum. Mér er illa
við að lasta útvarpið, og ég virði fyllilega þá viðleitni útvarps-
ráðs og presta höfuðstaðarins að gefa söfnuðunum í dreifing-
unni út á landi kost á útvarpsguðsþjónustum. En jafnframt skal
ég játa, að sennilega er ekki til vantrúaðri maður á landi hér
á gagnsemi útvarpsins i trúarefnum, ef taka á það alment. Ég
hefi gert mér nokkurt far um að kynnast því, hvernig útvarps-
messur eru víða notaðar á heimilunum, og þeim er alls ekki
telcið eins og guðsþjónustum, nema með hreinum undantekn-
ingum. Og ég er þeirrar skoðunar, að ef nokkuð hjálpar veru-
lega til að niðurbrjóta virðingu almennings fyrir guðsþjónustu-
haldinu og rœkt þeirra til kirkjunnar, þá er það útvarpið. Og
ég er ekki einn um þá skoðun. Eg hefi nýlega lesið umsögn
merks Englendings um áhrif útvarpsins þar á trúrækni og lista-
smekk Englendinga, og hann er þeirrar skoðunar, að það sé
hreinasti háskagripur fyrir hina uppvaxandi kynslóð. Það
drepi virðinguna fyrir guðsþjónustunni, svifti fólkið skilningi á
þýðingu hinnar sameiginlegu bænar og samfunda, og eyði með
öllu tilfinningunni fyrir fegurð og gildi hljómlistar og músiklífs.
Þetta þykja ef til vill sleggjudómar, en hugsið til yðar sjálfra,
heima hjá ykkur á sunnudögum, þegar messa er í útvarpinu. Er
ekki gengið um eins og ekkert sé um að vera, er ekki talað sam-
an, anzað i síma, borðað og drukkið og yfirleitt hagað sér eins
og engin messa væri?
En hvað er eitt höfuðgildi guðsþjónustunnar? Það að vekja
hjá kirkjugestinum lotningarkend fyrir því, hvar hann er stadd-
ur, losa hann um stund út úr amstri og umstangi daglega lífsins
og gefa honum hvíldarstund í tilbeiðslu og ihugun? Og er það
þýðingarlaust, að söfnuðurinn finni til þess öðruhvoru, að hann
er sameiginlegur félagsskapur, þar sem kirkjuhúsið er heimili
hans? Og er það einskisvirði fyrir safnaðarmeðlimi, að eiga
þær minningar, sem hjá mörgum eru bundnar við kirkjuna? En
hvað gefur útvarpið af þessu? Ekki neitt. Gæti útvarpið yfirleitt
komið i messustað, þá mætti ekki aðeins fækka prestum með
lilliti til þess, ef aðalstarf þeirra er skoðað messugerðin ein,
heldur mætti alveg afnema þá, og láta einn prest sjá um þarfir
alls landsins i þessum efnum. Ég læt þá útrætt um þennan lið
málsins, en endurtek aðeins þá skoðun mína, að útvarpið getur
aldrei réttlætt prestafækkun. Það væri algerður misskilningur á
gildi hinnar sameiginlegu guðsþjónustu.
Þá kem ég að síðustu spurningunni: Eru aðstæður orðnar
svo breyttar siðan 1907, að timabært sé orðið að ætla 61 presti