Kirkjuritið - 01.07.1935, Side 35

Riíkjuritið.
Hinn almenni kirkjufnndur.
283
andlegu lifi, óg 'öpiia dyr fyrir suUdrung 'og klofningi í trúar-
efnum.
Aðstæður eru að visu stórbreyttar síðan lögin 1907 voru sett.
Viða má breyta og laga frá þvi sem var, og víða mætti láta
prestana starfa meira að kenslumálum heldur en gerl er, og
á þann hátt auka starfsvið þeirra og nota starfskrafta þeirra
betur. En slík fækkun og frumvarpið fer fram á nær engri átt,
og athugunarefni er, hvort endurskoðun á lögunum frá 1907
mundi ieiða til fækkunar,ef hún væri gerð af einlægni og
sanngirni, og fullum skilningi á vilja þjóðarinnar og þörfum
kirkjunnar. Niðurstaða af þeirri endurskoðun yrði ef til vill
nokkur fækkun sumstaðar, en fjölgun á öðrum stöðum, svo sem
Reykjavík, Akureyri, og innan skamms ef til vill á fleiri stöðum.
Við lifum á svo miklum þjóðflutningatímum, að engum er fært
að segja um, hvar fólksfjöldinn kann að liafa safnast saman
eftir 10 til 20 ár. Og væri nokkurt lag á, þá ætti ekki að vera
fleira en 3000 manns í prestakalli eins manns. En hitt hygg ég,
að menn alment geti orðið sammála um, að enn er kirkja Krists
sú þjóðarnauðsyn, og enn á hún þau ítök i þjóðinni, að það er
siðferðisleg skylda allra, sem unna islenzkri þjóð, að hlynna að
henni, en hjálpa ekki til að bera hana út á klakann.
Hér þarf þvi þjóðin að vera samtaka um að ráða þessu máli
sem giftusamlegast til lykta. Hag prestastéttarinnar þarf að bæta,
með hag islenzku þjóðkirkjunnar sem heildar fyrir augum. Og
það sem ég álít mikilvægasta starfið, sem nú liggur fyrir ís-
lenzku kirkjunni, er að mæta þeim kröfum, sem nú hafa komið
fram, þannig, að hvert prófastsdæmi fái að koma fram með til-
lögur sínar um, hvernig haga skuli sókna- og prestakallaskipun.
Þar er kunnugleikinn fyrir hendi. Þar vita menn, hvar skórinn
kreppir að. En að láta einhverja nefnd sitja hér í Reykjavík,
með landkort fyrir framan sig og ákveða eftir þvi þjónustu-
svæði hvers starfandi prests í landinu, það getur aldrei orðið
öðru valdandi en óánægju safnaðanna og niðurlægingu kirkj-
unnar.
í síðari hluta greinargerðar launamálanefndar er þessi klausa:
• ,TiI eru að visu þeir menn, sem telja fækkun prestakalla fjör-
ráð og fjandskap við kirkjuna. En slikir menn eru vonandi fáir,
því að þeir eru óvitrir. Fátækir prestar, við lítið starf, í fá-
mennum prestaköllum, fámennar sóknir og fásóttar kirkjur
verða oftast fúi á tré kirkjunnar, sem öllum ber að óska, að sé
ekki aðeins lifandi tré, heldur og lífsins tré“.
Af því, sem á undan hefir verið sagt, er þvi ekki að léyna, að
ég er i hópi hinna óvitru manna, sem ég held nú, að ekki séu