Kirkjuritið - 01.07.1935, Qupperneq 49

Ivirkjuritið.
Hinn almenni kirkjufundur.
297
um lífsins. Prestur, sem rækir petta starf sitt vel, sér þess oft
og 'léngi merki. Þetta starf getur þvi verið kirkjunnar styrk-
asta stoð í bráð og lengd. Það eru og dæmi þess, að prestur hafi
fyrir framurskarandi fermingarundirbúning unnið foreldra til
fýlgdar við kristni og kirkju alla æfi síðan. Fer þá starfið að
verða margþætt og varanlegt, og blessunarrík áhrif þess. En
þetta og margt annað prestlegt starf er ekki hægt að skýra
með línuriti, né sanna með samanlögðum dálkum, á' þeirri
öld, sem alt reiknar í tölum.
Xú hefi ég nokkuð minst á starf i>restsins meðal hinna ungu.
Vil ég þó benda á enn éitt í þessu sambandi. Það er ómögu-
legf að segja, hve víðtæk áhrif jmð gæti haft lil blessunar fyrir
starf prests og kirkju, ef prestunum gæti tekist að viðhalda eða
auka þau nánu kynni, sem þeir hafa aflað sér við fermingar-
undirbúning barnanna. Ég á við það, að þeir haldi áfram áð
treySta þetta samband, að þeir haldi áfrani að vera leiðtogar
barnánná. Ekki með drotnandi þótta yfirboðarans, heldur með
lá'tleysi þess vinar, sem sífelt hugsar um velferð þeirra. Þegar
þailníg er búið áð vinna æskuna fyrir kirkjuna, þá má hvenær
sem er spyrja þjóðina, hvort fækka beri prestum, eða hvort
loka eigi kirkjunum. Þá kemur svarið fljótt frá þvi vigi, sem
þ'ánnig he'fir skaþaSt og vart verðúr unnið. Þetta er því hæg-
ara, sem flestir prestar er'u á sania stað allan sinn prestskap.
Þetta mál út af fyrir sig er sannarlega þess vert, að til þess
væri varið einum synodus-degi til umræðu og athugunar. Virð-
ingarverða viðleithi og til fýrirmyndar hafa einstöku prestar
sýnt í þessa átt, t. d. þeir sem ferðast hafa með fermingar-
drengi sina það ár, sem þeir voru fermdir. Þessir prestar þurfa
að skýra frá reynslu sinni. Og það þarf að halda lengra áfram
á hverri þeirri braut, sem hugsanleg er til meiri og blessunar-
ríkari áhrifa.
Ég ætla ekki frekar en búið er að lýsa á þessuin stað ástand-
tnu innan kirkjunnar. Vil aðeins biðja áheyrendur mína að
hugsa og álykta frá eigin brjósti, út fró eigin reynslu. Og þá
tel ég víst, að við getum flest orðið sammála um, að venju.
fremur verði nú eitthvað að gera.
Þó verður vitanlega fyrst fyrir okkur þetta undraafl, sem
samtök og samvinna er, það afl, sem flest verður að beygja
sig fyrir, þegar málstaðufinn er góður.
Ég held ekki, áð þáð s'é nauðsynlegf að fara geyst af stað,
með nýjan félagsskap eða þvíumlíkt. Réttara mun að blása lif-
andi anda í það, sem fyrir er, reyna að láta það þroskast smátt
og smátt. Fin'na því einfalt og hagkvæmt form, þar sem allir