Kirkjuritið - 01.07.1935, Qupperneq 73

Kirkjuritið.
Kristur og þjóðlifið.
321
laufunum finnast fíkjurnar lítt. Orð hans um tréð á-
vaxtalausa eru kröftug áminning til þjóðarinnar, og
musterishreinsun hans þarf að fara fram í hjörtunum.
Fylgd vor flestra við Krisl er hvikul og hálf. Vér liöld-
um honum liátíðir, syngjum honum lofsöngva og hyll-
um hann. Vér viljum fylgja honum inn til dýrðar og'
konungstignar um slétta hraut. En vér skiljum ekki
eða viljum ekki skilja það, sem dýpst er i hoðskap hans,
að kærleikur, sem fórnar sjálfum sér, liggur tilverunni
að baki og er hulin uppspretta liennar, og' að þeim kær-
ieika verðum vér að lifa — verðum að láta á móti sjálf-
um oss, gleyma og afneita eiginhagsmunum af góð-
fúsri hjálpsemi við aðra og' bera eftir því sem í voru
valdi stendur einhvern ofurlitinn hluta af fórnarbyrði
Guðs. Vér viljum vera með við innför Ivrists á pálma-
sunnudag — en ekki fylgja honuin á krossgöngu lians
föstudaginn langa. Þegar á slíka fylgd reynir, þá er oft
afneitað þrisvar áður en haninn galar tvisvar.
En Guði sé lof, hér er líka til flokkur manna, sem veil-
ir Kristi örugga fylgd alt til dauða. Augu þeirra eru fest
á lionum, hvort sem farið er um grænar grundir eða
dimrnan dal. Hann er þeim hjálp og hreysti og liið rétta
líf. Þeim hefir skilist það, að konungstign hans er í því
fólgin, að hann er hógvær og lítillátur af hjarta, og hafa
tekið á sig ok hans og fundið, að það er indælt og byrði
hans létt. Þeim hefir birzt sá leyndardómur, að helzt
verður þjáning í lífinu afhorin með því, að gangast sem
niest undir liana. Það kann að vera tilviljun — en ég
efasl samt um það út frá reynslu Gyðinga fyrir 19 öld-
um — að ég hefi einkum séð konur í þessum flokki.
Þær leggja að líknarhendur hverju meini, eftir þvi sem
þær megna. Þær lifa eftir fegurstu lífsreglu Islendinga
í fornöld:
„Hvars þú böl kant
kveð þik bölvi at“.
Hver hjálparþurfa lítilmagni, hvort heldur er maður
21