Kirkjuritið - 01.01.1937, Qupperneq 7

Kirkjuritið.
UNDAN JÖKLINUM.
NÝÁRSHUGLEIÐING.
I.
Fyrir skömmu birtist frásögn Sigurðar á Kvískerjnm
11 m hrap hans í snjóflóði inn undir brún Breiðamerknr-
jökuls, og liugsanir hans, unz honum varð borgið.
Hún hefir verið mér rík í huga um þessi áramót.
Meðan slík mannsefni vaxa upp með þjóðinni, cr
einskis örvænt um hennar hag.
Geigvænt farg grúfði yfir þessum unga manni, „köld
yfirsæng", eins og hann komst að orði, ef til vill dauðinn
sjálfur, kviksetning undir klaka og snjó.
En liann þvarr Iivergi stilling né hugprýði, jafnvel
ekki, þegar dimdi af nólt. Hann hugsaði til ástvina sinna
Iieima og' vonaði, að harmurinn yrði þeim ekki of þung-
ur, ef liann léti nú líf sitt. Hann mintist sérstaklega
móður sinnar, sem hafði séð svo vel um heimanbúnað
hans, lálið hann liafa tvo trefla, svo að honum kólnaði
ekki á höfði. Hugurinn hvarflaði til orða Hallgríms Pét-
urssonar um dauðann: „Ivom þú sæll, þegar þú vilt“.
Trú hans, harnsleg og; kreddulaus, var voldug og sterk
þessa löngu örlagastund á landamærum lífs og dauða.
Ilann söng undir jöklinmn sálminn: „A hendur fel þú
honum“, og hugurinn komst í fult jafnvægi. „Ég held“,
segir liann, „að þeir sem lialda því fram, að trú sé einskis
virði, liafi aldrei revnt neitt þessu svipað“. Ilann trúði
á kraftaverkið, það var kraftaverk, að hann skyldi kom-
ast lífs af og óméiddur niður ldiðina og' hamraflugið, „og
það væri nú eiginlega ekki líklegt, að Guð léti það verða
svo endaslept að láta hann devja þarna niðri“. Versið
1