Kirkjuritið - 01.03.1940, Blaðsíða 6

84
Magnús Jónsson:
Marz.
að vera lítillátur og auðmjúkur af hjarta. En það er elcki
fallegt að nota þær dygðir sem skálkaskjól til þess að
skjóta sér undan skyldum og ábyrgð. Við höfum ærið
tilefni til þess að vera auðmjúk frammi fyrir páskavið-
burðinum og' þeim öflum, sem þar eru að verki. En pásk-
arnir gefa okkur líka tilefni til þess að rétta úr okkur og
liefja höfuðin hátt, því að lausn okkar er í nánd.
Hreinsið burt gamla súrdeigið, segir postulinn. Það er
fyrsta hlutverkið, sem hann ætlar okkur. Það er upphaf
og skilyrði páskahaldsins.
Hreinsið! Hvers er okkur meiri þörf ? Er ekki þetta
það ægilegasta, sem hægt er að hugsa sér, livað alt er
óhreint? Það er ef til vill misjafnt. En víða er súrdeigið,
gamla súrdeigið. Og þá er fyrst að koma auga á það, fá
tilfinningu fyrir því, fá ógeð á því. Við látum okkur fátt um
finnast, er við lesum um hreinleikafyrirmæli Gyðinganna.
Þeir töldu hluti og menn og athafnir „saurugt“ og voru
afar nákvæmir um allar hreinsanir. Jesús varð að and-
mæla þessum hreinleikafyrirmælum. En það var af því,
að þau voru gerð að meginþætti trúarlifsins út af fyrir
sig, rétt eins og það að matast eða drekka úr hreinu íláti,
umgangast aðeins hreina menn, og annað þess háttar gæti
komið i staðinn fyrir hreinleika hjartans, trú og fagra siði.
— En hinu skulum við ekki gleyma, að þessi hreinleika-
fyrirmæli voru sprottin af alvörugefni þessarar trúræknu
þjóðar. Þau voi-u ytri lilið þessarar skyldu, að manninum
ber að vera hreinn. Og það er áreiðanlega þörf áminning.
Og þó að Jesús andmælti hinum dauðu hreinleikafyrir-
mælum og athöfnum Gyðinga, þá var svo fjarri því, sem
frekast er unt, að hann teldi alt hreint. Hann henti einmitt
á það, sem saurgar manninn. Það er gruggið í uppsprettu
liugarins, hinar vondu og ljótu hugsanir. Þaðan kemur
það, og eitrar svo út frá sér orð og atliafnir. Hvílík elfa
óhreininda er það, sem flæðir út um öll lönd og þjóðir frá
þessum miljónum óhreinna uppsprettna í hugskotum