Kirkjuritið - 01.03.1940, Blaðsíða 18

96
Jón Helgason:
Marz.
fjálgleik. . . Á kirkjugólfinu frammi viö dyrnar var hrúga
af agnarlitlum Lappa-börnum í loðnum úlpum og þar léku
þau sér allan tímann. Þau voru i góðu skapi, en flugust
á við og við. Eins og Sama er háttur, var fólkið á sifeldu
rápi út og inn. Hundar sluppu inn við umganginn og var
komið út aftur eftir mikinn eltingaleik. Fyrir utan virt-
ust vera þúsundir af Lappa-hundum, sem ólmuðust og
flugust á. Ef orustan varð of áköf, varð sýslumannsþjónn-
inn að fara út úr kirkjunni og skilja þá. Alt þetta heyrðist
inn í kirkjuna. í miðri prédikun hljóp feikna snjóflóð
ofan af kirkjuþakinu. Dunurnar voru eins og dómsdagui'
væri kominn. Eini hesturinn, sem hér var staddur, var
bundinn við kirkjuvegginn (annars voru allir með hreina).
Hann fældist svo, þegar snjóflóðið kom, að hann sleit
Ljóðrið og rauk á stað með heldur en ekki liávaða. Ég
liorfði á alla viðureignina úr prédikunarstólnum gegiium
glugga. Hann Iientist niður að ánni og þaut síðan eins og
kólfi væri skotið í áttina til skógarins hinumegin og mann-
fjöldinn á eftir. Það var hreint og heint friðandi að snúa
augum síniim að marglitu skinnbögglunum, sem byítu
sér frammi á kirkjugólfinu. Prestarnir hérna eru alvanir
öllu þessu. Og sannleikurinn er sá: Ef maður getur sjálfur
látið sem ekkert sé, hvað sem öllu líður, krökkum og
hundum, rápi, snjóflóðum og fælnum hestum, þá er engin
hætta á, að kirkjufólkið láti það á sig fá. Það nær full-
komlega því marki, sem sálfræðingar nútímans setja: Að
sía alt frá, sem truflar. Það lieyrir aðeins það, sem það
vill heyra.“ Til fróðleiks þykir rétt að gela þess, að fyrir
svo sem hálfri annari öld var íslenzkur maður prestur í
Kautokeino, Ólafur .Tósefsson (prests Ólafssonar á Eyja-
dalsá), er tók sér ættarnafnið Hjort. Hann var af sóknar-
fólki sínu kallaður „harði Hjörtur“, „duglegur maður og
harðvítugur“, en svakamenni, sem þótti sopinn helzti góð-
ur (f 1789). Það var þessi harði Hjörtur, sem gaf þau 35
hreindýr, sem flutt voru hingað til lands 1785 eða 86 og
fékk að launum lieiðurspening (pro meritis) úr gulli.