Kirkjuritið - 01.03.1940, Blaðsíða 8

86
Magnús Jónsson:
Marz.
á sama standa, livort hún er ötuð út í alls kyns óhrein-
indum, eða lirein og fáguð? Hreinsum gamla súrdeigið,
súrdeig ilsku og vonzku, úr þessu Guðs húsi, sem er
við sjálf.
Þvi að páskalambi voru er slátrað, sem er Kristur, seg-
ir Páll, og nefnir þar grundvöll og uppsprettu liins kristi-
lega lífs. Hér víkur hanu algerlega frá stefnu siðspek-
inganna. Hann nefnir páskaviðhurðinn sem grundvöll sið-
ferðisins. Og hann fléttar saman merkingu liinna gyðing-
legu og kristilegu páska svo meislaralega, að þar kemur
fram myndin af hinum dána Kristi, páslcalambinu og hin-
um upprisna Kristi nýja siðarins. Mannsviljinn er mót-
tökuhæfileiki siðspekinnar. Kristur, dáinn og upprisinn,
er grundvöllur kristninnar.
Reynslan hefir skorið úr þvi á öllum öldum, að sið-
spekin, svo góð og' falleg sem hún er, nær skamt. Maður-
inn verður lítill á leiksviði syndar og dauða, ef hann á
þar enga meðleikendur. Það er fallegt af honum að reyna
að fylgja settum reglum hyggjuvitsins. En hann verður
oft eins og harn i miðju jökulhlaupi. Áður en hann veit
af, hendist hann í straumfallinu. Barnið kemst ekki yfir
jökulsána nema með æðri hjálp. Það er hverjum manni
ofraun að synda yfir úthöfin. Hann verður að láta sterk-
ara afl bera sig. Siðferðið verður að vera borið uppi af
krafti að innan og ofan. Og sá kraftur verður að vera af
hæðum. Hann verður að vera frá þeim, sem er sterkari
en syndin og dauðinn.
Það er hinn upprisni frelsari, sigrari dauðans, sem hér
kernur inn í mannlífið. Páskarnir færa okkur boðskap-
inn. Þeir eru elcki eingöngu merkjalínan í sögu mann-
kynsins, heldur líka í sögu hvers einstaks manns. Ilinn
annar Adam kemur á leiksviðið, og býður okkur forustu
og lijálp. Hann byggir brú handa barninu vfir jökulsána.
Hann stýrir hafskipinu yfir úthöfin.
En livernig má þetta vei’ða?