Kirkjuritið - 01.03.1940, Blaðsíða 10

88
Magnús Jónsson:
Marz.
lieldur líka okkar eigin upprisu. I samfélaginu við Krisi
er maðurinn dáinn syndinni og upprisinn með lionum.
Kristur liefir tekið stjórnina.
Og þá fyrst verður gamla súrdeigið að víkja. Þá fyrst
er hægt að segja með árangri: Ilreinsið burt gamla súr-
deigið. Já, meira að segja sá ófullkomleiki og svnd, sem
enn loðir við manninn, saurgar ekki framar, því að það er
játað fyrir honum og gefið honum til útrýmingar. Kraft-
ur upprisu Krists er orðinn eign hins veilca manns. Þetta
er páskaboðskapurinn.
Er þetta þá svona auðvelt? Hvers vegna er þá ekki liver
maður, sem á annað borð vill vera kristinn, fullkominn
og hlettlaus? Hvers vegna sjáum við kristna menn hrasa
og falla, rísa á fælur og hrasa enn? Já, þetta eru spurn-
ingar, sem eru vel fallnar til þess að gera okkur kinnroða.
Það er ekki sparað að draga þær fram, og það er ekki
heldur rétt að ganga fram hjá þeim eða neita þessari
staðreynd. Páll postuli kannast vel við þetta, og því skrif-
ar hann söfnuðum sínum svo margt, þeim til iilygðunar.
Það má margt segja til blygðunar okkur, sem þráum
kraft upprisu Krists. En við skulum ekki saka þann kraft,
heldur okkur, sem hann á að hjálpa. Og ég kann ekkert
svar við þessu vandamáli annað en svar Páls sjálfs. Við
erum þrátt fyrir alt ekki hólpnir menn i voninni. Hjálp-
ræðið í fylling sinni er i framtíðinni. Andinn er að sönnu
éndurleystur frá valdi syndarinnar og dauðans, en við híð-
um enn eftir endurlausn líkamans. Og Páll heyrir stunuf
alls þess sem lifir, stunur, er sýna þjáningar þess. Enn er
þetta ekki auðvelt. Hinn óendurfæddi líkami elskar óhrein-
leikann, elskar súrdeigið, tímir ekki að yfirgefa syndina.
Páskahoðskapurinn er ekki einungis umliðinn staðreynd,
lieldur líka framtíðarútsýn. Páskalambinu er slátrað og
þrældómshúsið yfirgefið. En fyrirheitna landið er handan
við eyðimörkina. Og Jóhannes tekur undir með Páli og
segir: Þér elskaðir, nú erum vér Guðs börn, en það er