Kirkjuritið - 01.03.1940, Blaðsíða 22

100
Jón Þorvarðsson:
Mar/.
margskonar hræringar í kirkjulífi Svía. Það var ljóst, að
nýrra starfsgreina væri þörf og nýrra starfsaðferða að
nokkuru. Sérstaklega var mönnum Ijóst, að nýrra átaka
væri þörf að því er snerti krislilegt starf meðal æskunn-
ar í landinu, barna og unglinga. Og það hefir verið liöfuð-
verkefni nefndarinnar síðan að vinna fyrir það mál. Menn
sáu, að ekki nægði aðeins þjónusta kirkjunnar i orði,
heldur þurfti hún að vera á horði, þ. e.: mannúðar- og
líknarstarfsemi þurfti kirkjan að taka upp í miklu víð-
tækari mæli og á öðrum grundvelli en áður tíðkaðist.
Kirkjan sem heild þurfti að nota sér hetur en áður hjálp-
armeðul hóka, tímarita og blaða, og að kirkjan léti ekki
afskiftalaust, hversu fyrir þessu væri séð á ýmsum stöð-
um landsins. Vaknaður var áhugi fyrir hættum kirkju-
söng og meiri list í kirkjumúsik, og ennfremur fyrir fegr-
un kirkna og meiri og þjóðlegri list í kirkjugripum og
kirkjuskrauti. Hér þurfti stofnun, sem leila mætti til hæði
um ráð og framkvæmdir. En umfram alt þurfti áróður,
sem skapað gæti nýtt líf og nýja vakningu og andæfl
gæti óhollum öflum, sem farin voru að láta á sér bera.
Það þurfti áhugamenn, sem ferðast gætu um landið, hald-
ið fyrirlestra og prédikanir, gefið góð ráð og leiðbeint í
safnaðarlífi og vakið áhuga fyrir hinu frjálsa kirkjulega
starfi. Til þess að annast alt þetta varð Diakonistyrelsen
til, til þess að liafa forgöngu um alt það nauðsynlega, sem
ekki var ráð fyrir gert í hinu eldra skipulagi og reyndar
aldrei verður afmarkað í ákveðnum starfsreglum. Það er
svo ótal margt, sem til greina getur komið, þegar talað er
um „frjálsa starfsemi til eflingar kristnilífi þjóðarinnar,
mannúðar- og liknarstarfsemi.”
Og hvað hefir svo verið gert?
Ég tek það strax fram, að Diakonislyrelsen hefir all-
marga starfsmenn í sinni þjónustu, sem liafa framkvæmd-
ir þeirra mála með höndum, sem Dikonistyrelsen hefir
með að sýsla. Dikonistyrelsen hefir gengist fyrir æsku-
lýðsmálum, námskeiðum víðsvegar fyrir starfsmenn við