Kirkjuritið - 01.04.1940, Blaðsíða 5

Kirkjuritið.
Um kirkjuþing.
Kirkjuþingsmálið fekk ekki þá afgreiðslu á aðalfundi
Prestafélagsins, sem ég' hafði vænst og óskað. Það mun
því þurfa að hreyfa málinu enn og gefa nokkrar fleiri
skýringar á því. En hætt er við, að það eigi langt í land
og verði torsótt hjá einhverjum, ef prestarnir sjálfir sjá
litla þörf á því og hafa mestan áliuga á því að ekkert
haggist af því, sem nú er. Það er líka nauðsynlegt, að málið
sé rætt, með og móti, því að ekkerl mál græðir á því að
vera ómótmælt, ef menn annars hafa engan álmga fyrir
því. Kirkjuþingsmálið er að mínum dómi engan veginn
svo tvímælalaust, að ekki eigi að heyrast þar nerna ein
i'ödd. Og sérstaklega eru mörg atriði um fyrirkomulag,
valdsvið, samsetning og fleira því viðkomandi, sem vel
þarf að atlmga, svo og það, livað leggja mætti niður eða
úr hverju draga, ef kirkjuþing yrði föst og lögboðin stofn-
on i kirkjunni.
Meiri hluti milliþinganefndar þeirrar í kirkjumálum,
sem starfaði 1904—1906, bar fram frumvarp „um kirkju-
þing fy rir hina íslenzku þjóðkirkju“. Þessi meiri liluti
var allir guðfræðingarnir, sem í nefndinni voru, þeir séra
Arni Jónsson á Skútustöðum, séra Eirikur Briem og séra
Jón Helgason. Móti var aðeins einn maður, Lárus IJ.
Pjarnason, því að fimti maðurinn í nefndinni tók þar
aldrei sæti.
Allir þessir guðfræðingar voru því sammála. Þeir voru
allir sammála um það, að leggja móti því, að ríki og
kirkja væri aðskilin (það vildi L. H. B.), en þeir vildu
a hinn hóginn að kirkjunni væri gefið aukið sjálfstæði