Kirkjuritið - 01.04.1940, Qupperneq 17

Kirkjuritið.
Kirkjan og stríðið.
Á allsherjarkirkjuþinginu mikla í Oxford var samin
og' send út um kristnina samþvkt sú um afstöðu kirkj-
unnar til styrjaldar, er hér fer á eftir.
Vér finnum vel, Iive þetta mál krefsl sterkra átaka og
l>ve alt það, sem vér höfum fram að færa, er þróttlítið. . . .
hað er aðalhlutverk vort að finna rætur meinsins og benda
ú bótina við því.
í þessurn efnum verður undirstaðan að vera sú, að vér
kristnir menn erum eitl samfélag, Una sancta. Allir
kristnir menn játa trú sína á einn drottin, er gjörir til
þeirra þess háttar kröfur, sem öllum öðrum kröfum eru
æðri. Hér er það æðsta skylda kirkjunnar að vera kirkja
1 raun og veru, eining, sem ristir dýpra en allur munur á
kynflokkum og þjóðum.
Stríð er eitt einkennið á þeirri veröld, sem hoða skal
íngnaðarerindi hjálpræðisins, veröld, sem her vitni um
ægivald syndarinnar og uppreisn gegn réttlæti Guðs, er
kirtist í Jesú Kristi og honum krossfestum. Engin vörn
iyrir stríði má dylja þessa staðreynd eða gjöra lítið úr
heimi....
Spurningin um það, hvað sé vilji Guðs, getur leilt kristna
lnenn í mikinn vanda, þegar þjóð þeirra á í stríði. Þar
konia einkum lil greina tvær skoðanir. Önnnr sú, að stríð-
únuin verði útrýmt fyrir kraft Guðs, sem veitir mönn-
11111 um aldirnar trúarþroska og siðgæðisþroska; frjáls
VllJi þeirra talci að lyktum í taumana. Hin er sú, að mað-
Urinn sé feldur svo í fjötra syndarinnar í þessum spilta
keimi, að stríðin verði fyrst afnumin við endurkomu
Krists i dýrð.