Kirkjuritið - 01.06.1945, Qupperneq 6

196
Magnús Jónsson:
Júní-Júlí.
Liltu tímarnir una við sill og vilja engu breyta. Nú er
öllu lient í deigluna og brætt við blóð og svila og tár
milljónanna.
Hvernig verða svo þau mót, sem þessum dýrmæta
mannkynsmálmi verður rennt í? Vér getum naumast
í'undið beitari spurningu að fást við í uppliafi presta-
stefnu, sem ætlar að ræða um starfsliætti kirkjunnar.
Vér erum fulltrúar ábyrgðarmestu starfa veraldarinn-
ar. Vér erum þjónar kirkjunnar, liins mikla mótasmiðs.
Kirkjan getur aldrei horft auðum höndum á það, sem
nú er að gerast. Ilinn fyrri heimur er farinn. Málmur-
inn er hræddur. Gömlu mótin eru hrotin. Ný mót, ein-
hver ný mót, taka við þessum livítglóandi málmi. Vér
höfum lagt frá landi og' komum ekki aftur til sama
lands. Vér Islendingar höfum að vísu ekki gengið gegn-
um sömu eldraun styrjaldarinnar eins og ýmsar aðrar
þjóðir. En vér liöfum í öðru efni lagt frá gömlu landi,
og vér ætlumí ekki að snúa aftur ])angað. Vér verður að
hyggja vort nýja land, móta vort nýja ríki, líf þess, kjör
og menningu. Þelta eru örlagatimar.
Allstaðar eru nýskapanir á ferð. En sagan sýnir, að
það er ekki Idaupið að því, að ná þvi marki, sem Bihlí-
an setur í þessu efni. Menn þora ekki að fylgja hinni
róttæku bók, eða kunna það ekki. Menn staðnæmast því
oftast á miðri leið eða framkvæma aðeins hluta þess,
sem fyrir er sett.
Þetta er svo sem ekki í fyrsta sinn, sem mannkyns-
málmurinn er hræddur við eld hörmunga og styrjalda.
Vér getum til dæmis livarflað með hugann liálft annað
árþúsund inn í liðna tímann. Þá sjáum vér framandi
þjóðir úr ýmsum áttum mola með sleggjum og' allskon-
ar bareflum bina glæstu menningarhöll fornaldarinn-
ar, og henda öllu saman í deigluna. Hvílikar hörmung-
ar! Hvílíkar rústir! Heilar súlnahallir hrynja saman,
likneskjur steypast áf stöllum, hókasöfn brenna upp til