Kirkjuritið - 01.06.1945, Qupperneq 13

Kirkjuritið.
IIin mikla nýsköpun.
203
að beygja oss. Vér getum ekki flýtt fyrir því með nein-
um ofstopa Vér flýtum ekki fvrir hinum litla frjóanga
m'eð þvi að toga í hann. Vér getum skaðað hann eða
deytt, jjað er í voru valdi, en ekki flýtl fyrir honum
nema með því, sem Guð Iiefir gefið oss, að hlúa að hon-
um og annazt hann með þolinmæði.
Reynsla aldanna sýnir að þetta á jafnt lieima á sviði
mannlífsins eins og í náttúrunni. Frumkristninni hefir, —
til þess að nefna eitt dæmi, — verið legið á hálsi fyrir, að
heimta ekki þegar í stað frelsi öllum þrælum til handa.
Svo langt var frá því, að hún heimtaði það, að Páll post-
uli hýðum þrælum að vera kyrrir og lilýðnir. En jafn-
framt sáði frumkristnin þeim fræjum jafnréttis og
bræðralags, er háru ávöxt til fulls frelsis og jafnréttis.
Minn hægi vöxtur gaf það, sem uppreisnir og hyltingar
hins óþolinmóða mannshugar gátu ekki áorkað.
Sáum þá, vinir minir, frækornum nýsköpunarinnar
með hæn og iðni. Kristnin er hæglát á yfirborði, en rót-
tæk í eðli, róttækasta stefna, sem koiiiið liefir á þessa
jörð. Hún stefnir að því, að hið fvrra fari og allt verði
nýtt, nýr himinn, ný jörð, nýtt mannkyn. Sjá, ég gjöri
alla hluti nýja, það er sköpunarsagan i niðurlagi Bihlí-
unnar.
Ó, að þetta mætti ske nú, upp úr þessum mestu hörm-
ungum mannkynssögunnar. Þess óskar minn óþolin-
móði mannshugur. Ó, að Guð vildi koma nú og byggja
meðal vor og þerra hvert tár, og enginn harmur né kvöl
væri framar til, enginn ófriður, engin kúgun lítilmagn-
ans, engar misþyrmingar hins undirokáða, engin tár
ckkna og munaðarleysingja ekkert hatur, cngin hags-
munaharátta, heldur allstaðar kærleikur, friður, gleði,
langlyndi, góðvild, ávextir andans, lögmál hins nýja
heims.
Draumórar, segir einhver. Ekki datt mér i luig að þú
værir svona draumóramaður, roskinn og ráðsettur mað-