Kirkjuritið - 01.12.1957, Qupperneq 39

BLA PEBLUFESTI
469
„Já, stóru systur minni. Hún annast um mig. Við erum nefnilega búnar
að missa mömmu okkar. Ég hefi verið að gá að einhverri ákaflega fallegri
jólagjöf handa systur, — og þessi er það áreiðanlega, herra.“
„Hvað áttu mikla peninga?" spurði Pétur gætilega.
Hún hafði verið önnum kafin við að 'leysa upp hnút á vasaklútnum sín-
um og hvolfdi nú elle’fu peningum á borðið.
„Ég tæmdi sparibaukinn minn,“ sagði hún blátt áfram.
Pétur blessaður dró að sér höndina með festinni. Verðmætið var hon-
um dagljóst, en henni ekki. Hvemig átti hann að útskýra agnúann? Traust-
ið, sem stafaði úr bláum barnsaugunum, kramdi hann líkt og hann verkj-
aði í gamla und.
„Bíddu augnablik,“ sagði hann og sneri sér undan. „Hvað heitirðu?"
spurði hann svo án þess að líta um öxl. Hann var í óða önn að fást við
eitthvað.
„Barbara May.“
Þegar Pétur Wakefield sneri sér aftur að Barböru, lá pakki í lófa hans.
Hann var vafinn í ljósrauðan pappír og bundið um hann með grænu silki-
bandi.
„Héma færðu hana,“ sagði hann stutt og laggott. „Týndu heimi nú
ekki á heimleiðinni.“
„Þú þarft ekki að vera hræddur um það!“
Hún brosti snöggt til hans um leið og hún hljóp út úr dyrunum. Hann
horfði á eftir henni út um gluggann, og einmanaleikinn flóði inn í hug
hans. Eitthvað í sambandi við Barböm May og perlufestina hennar hafði
æst harmadjúp, sem lá falið í sálu hans. Þetta bam hafði hvítgult hár
og sæblá augu, og það vom ekki ýkjamörg ár síðan, að Pétur hafði ver-
ið ástfanginn af stúlku, sem hafði sama háralitinn og hka stór sæblá augu.
Þau höfðu verið búin að velja sér lítið íbúðarhús í austurjaðri borgarinnar
og ákváðu brúðkaupsdaginn. En svo kom frost eftir regnnótt. Flutnings-
bíll, sem rann til á gerhálli götunni, hafði fellt draumaborg Péturs í rústir.
Síðan hafði Pétur lifað sem einsetumaður. Hann var kurteis og nærgæt-
inn við viðskiptavini sína, en eftir lokunartíma kaus hann aðeins sinn
eigin þögla félagsskap. Um nónbilið húkti hann í kompu inn af búðinni
og naslaði smurðar samlokur, sem hann keypti í matsöluhúsi. Á kvöldin
borðaði hann einn við borð á kaffihúsi. Langt fram á kvöld sat hann svo
heima í vistlegri stofu og las sögur eftir Dumas og aðrar álíka riddara-
sögur, sem vom a'f allt öðmm heimi en þeirri veröld tómleikans, sem hann
lifði í. Hann freistaði að gleyma sér í eins konar dámóðu, sem þéttist með
hverjum degi.