Kirkjuritið - 01.11.1960, Blaðsíða 8

390
KIRKJURITIÐ
eða kvörtum. Hvað er langt, síðan þú hefur rætt við prestinn
þinn um safnaðarstarfið, t. d. æskulýðsmálin, rætt af skilningi
og velvilja, af áhuga, hefur þú nokkurn tíma boðizt til þess að
aðstoða hann í þeim málum? Eða hvað er langt, síðan þú minnt-
ist prestsins þíns, þegar þú áttir stund með Guði? Baðst fyrir
starf hans í kirkju og utan?
Þegar við hefjum prestskap, prestarnir, skortir fáa okkar
starfslöngun og áhuga, en það er stöðug andstaða áhugaleysis-
ins, sem flestir eiga að mæta, sem sljóvgar og dregur úr. Poka-
prestur er ömurlegt heiti, en eiga ekki fleiri en prestar það
heiti skilið?
Mér hefur orðið tíðrætt um hlutverk leikmanna í söfnuðun-
um, af því að það er svo nátengt æskulýðsstarfinu. Þeir verða
að bera það uppi með prestinum, án þeirra hlýtur starfið að
dragast saman og verða að engu eða litlu gagni. —
Þegar talað er um trúboðsstarf kirkjunnar, sjáum við flest
fyrir okkur hvítan trúboða með Biblíuna í annarri hendi, en
vasaklút í hinni, til að taka á móti svitastraumunum, sem heit-
ir geislar sólarinnar kalla fram. Við heyrum hann mæla á
framandi tungum við litaða villimenn, lítt klædda, en veifandi
spjótum. Eða eitthvað álíka þessu kemur flestum í hug. Og
vissulega er þarna um eina tegund trúboðs að ræða.
En trúboð þarf ekki endilega að vera rekið undir svo erfið-
um kringumstæðum. Islenzk móðir, sem kennir barni sínu vers
og bænir og segir því frá Jesú Kristi, er einnig trúboði. Hver
ný kynslóð útheimtir heilan her trúboða. Hvert barn, sem fæð-
ist í þennan heim, þarf á leiðsögn og kennslu að halda. Undir-
staðan er lögð á fyrstu árum barnsins. Trúarlega séð má telja
fyrstu fimm ár ævi okkar þýðingarmest.
Æskulýðsstarf kirkjunnar hlýtur því að hefjast á heimilun-
um sjálfum. Börnin eru borin í kirkju til skírnar eða prestur-
inn kemur inn á heimilin. Og fyrir ekki mjög mörgum árum
var hægt að ganga út frá því, að börnin ælust upp umvafm
heimilisguðrækninni, að þau lærðu sálma með því að syngja
þá meö foreldrum og systkinum, bæði heima og í kirkju, og
væru búin undir húsvitjanuir prestsins, sem þannig fékk tæki-
færi til þess að fylgjast með þroska þeirra og framförum.
En nú er það sorglega oft þannig, að heima heyra börnin
aldrei Guðs orð eða sálmasöng, nema þá sem tón- og orðasuðu