Kirkjuritið - 01.11.1960, Blaðsíða 10

392
KIRKJURITIÐ
bera ábyrgð á félaginu sínu og fundunum. Vitanlega er prest-
urinn eða einhver fullorðinn ætíð reiðubúinn og fylgist með,
en árangurinn verður mestur, ef hann lætur unglingana sjálfa
finna til ábyrgðarinnar. Fundirnir, sem haldnir eru annað hvort
vikulega eða hálfsmánaðarlega, eru burðarás félagsins, þess
vegna ríður á að undirbúa þá vel, láta skiptast á alvöru og
gaman, umræður og leiki. En auk fundanna þarf að finna ein-
hver verkefni fyrir félagana. Kemur þar margt til greina og
fer mikið eftir aðstæðum hvers byggðarlags, en helzt þurfa
verkefnin að vera þannig valin, að þau gefi sem flestum tæki-
færi til að vera virkir þátttakendur.
í viðbót við þetta má svo einnig benda á, hversu þýðingar-
mikið það er að veita unglingum tækifæri til að verja tóm-
stundum sínum vel og þarflega. Og þótti mér vænt um að heyra
vestfirzkan prest skýra frá því, hvemig hann er að útbúa
kjallara prestsetursins fyrir tómstunda- og áhugaflokkaheim-
ili. Þarna er haldið í rétta átt og er til fyrirmyndar.
Góðir áheyrendur. Tíma mínum er næstum lokið. Það sem
ég vildi mega segja er þetta: Kirkjan er trú boðskap sínum og
köllunarhlutverki. Hún sefur ekki á verðinum. Hún vill ná til
æskufólksins, af því að hún veit, hversu þýðingarmikinn boð-
skap hún hefur til að flytja þeim. En eigi starf hennar að bera
árangur, má enginn sitja með hendur i skauti og bíða eftir því,
að einhver annar geri það, sem gera þarf. Öll berum við nokkra
ábyrgð, ekki aðeins presturinn þinn, heldur þú einnig.
Einir geta prestarnir litlu áorkað, í samstarfi við þig mun
árangurinn nást.
Við lok síðari heimsstyrjaldar hafði herflokkur bandamanna
búizt um í þýzkum bæ, sem hafði verið illa leikinn í loftárásum-
Hermennirnir vildu gjarnan gera eitthvað fyrir bæjarbúa og
sendu nefnd á fund bæjarráðs með þau skilaboð, að þeir skyldu
reyna að gera, hvað sem bæjarbúar vildu helzt. Þeir biðu, með-
an umræður fóru fram um málið. Svo fengu þeir verkefnið.
Undrandi lögðu þeir af stað, en ekki til þess að gera við vatns-
veitu eða byggja upp íbúðarhús, eins og þeir höfðu búizt við,
heldur til þess að safna brotunum af styttu, sem staðið hafði
á torgi bæjarins, en orðið fyrir sprengju.
Þeir hófust strax handa, en hvemig sem þeir leituðu, gatu
þeir ómögulega fundið tvö brotin. Þeir ákváðu samt að afhenda